Σχετικά με τις κλίκες: Κομματικές, συνδικαλιστικές, οικογενειακές, φιλικές και άλλες... (μικρό απόσπασμα από το έργο του Stendhal, "Το κόκκινο και το μαύρο")
Σχετικά με τις κλίκες: Κομματικές, συνδικαλιστικές, οικογενειακές, φιλικές και άλλες...
(μικρό απόσπασμα από το έργο του Stendhal, "Το κόκκινο και το μαύρο")
"....Κι ούτε είναι ο έρωτας που κάνει να πλουτίζουν προικισμένοι και ταλαντούχοι νεαροί σαν το Ζιλιέν. Προσδένονται με ακατάλυτα δεσμά σε κάποια κλίκα, και όταν η κλίκα αυτή πάει μπροστά, όλα τα αγαθά του κόσμου πέφτουν βροχή επάνω τους. Αλίμονο στον σπουδαγμένο που δεν ανήκει σε καμιά κλίκα, θα τον κατηγορήσουν μέχρι και για τις πιο αβέβαιες μικροεπιτυχίες του και η υψηλά ιστάμενη αρετή θα τον εξουθενώσει κλέβοντάς τον.
Μάλιστα κύριε, το μυθιστόρημα είναι ένας καθρέφτης που τον περιφέρουν σ' ένα μεγάλο δρόμο. Άλλοτε αντανακλά στα μάτια σας το γαλάζιο τ' ουρανού κι άλλοτε το βούρκο από τις λασπολακούβες του δρόμου. Και τότε, τον άνθρωπο που κουβαλά τον καθρέφτη με ένα κοφίνι στη ράχη του, θα τον κατηγορήσετε για ανήθικο! Ο καθρέφτης του δείχνει το βούρκο και σεις κατηγορείτε τον καθρέφτη! Θα πρέπει να κατηγορήσετε το μεγάλο δρόμο, όπου είναι ο βόρβορος κι ακόμα πιο πολύ τον επόπτη του οδικού δικτύου που αφήνει το νερό να λιμνάζει και να κάνει λασπολακούβες...".-
(Stendhal, Το κόκκινο και το μαύρο, Ηλεκτρονική βιβλιοθήκη του Κεμπέκ, Συλλογή "Στους 4 ανέμους" (ή σ' όλους τους ανέμους) Τόμος 776 : σειρά Νο. 1.0 page 770-771)
Ce n’est point l’amour non plus qui se charge de la fortune des jeunes gens doués de quelque talent comme Julien ; ils s’attachent d’une étreinte invincible à une coterie, et quand la coterie fait fortune, toutes les bonnes choses de la société pleuvent sur eux. Malheur à l’homme d’étude qui n’est d’aucune coterie, on lui reprochera jusqu’à de petits succès fort incertains, et la haute vertu triomphera en le volant. Eh, monsieur, un roman est un miroir qui se promène sur une grande route. Tantôt il reflète à vos yeux l’azur des cieux, tantôt la fange des 770 bourbiers de la route. Et l’homme qui porte le miroir dans sa hotte sera par vous accusé d’être immoral ! Son miroir montre la fange, et vous accusez le miroir ! Accusez bien plutôt le grand chemin où est le bourbier, et plus encore l’inspecteur des routes qui laisse l’eau croupir et le bourbier se former.
(Stendhal Le Rouge et le Noir roman La Bibliothèque électronique du Québec Collection À tous les vents Volume 776 : version 1.0 page 770-771)
(μικρό απόσπασμα από το έργο του Stendhal, "Το κόκκινο και το μαύρο")
"....Κι ούτε είναι ο έρωτας που κάνει να πλουτίζουν προικισμένοι και ταλαντούχοι νεαροί σαν το Ζιλιέν. Προσδένονται με ακατάλυτα δεσμά σε κάποια κλίκα, και όταν η κλίκα αυτή πάει μπροστά, όλα τα αγαθά του κόσμου πέφτουν βροχή επάνω τους. Αλίμονο στον σπουδαγμένο που δεν ανήκει σε καμιά κλίκα, θα τον κατηγορήσουν μέχρι και για τις πιο αβέβαιες μικροεπιτυχίες του και η υψηλά ιστάμενη αρετή θα τον εξουθενώσει κλέβοντάς τον.
Μάλιστα κύριε, το μυθιστόρημα είναι ένας καθρέφτης που τον περιφέρουν σ' ένα μεγάλο δρόμο. Άλλοτε αντανακλά στα μάτια σας το γαλάζιο τ' ουρανού κι άλλοτε το βούρκο από τις λασπολακούβες του δρόμου. Και τότε, τον άνθρωπο που κουβαλά τον καθρέφτη με ένα κοφίνι στη ράχη του, θα τον κατηγορήσετε για ανήθικο! Ο καθρέφτης του δείχνει το βούρκο και σεις κατηγορείτε τον καθρέφτη! Θα πρέπει να κατηγορήσετε το μεγάλο δρόμο, όπου είναι ο βόρβορος κι ακόμα πιο πολύ τον επόπτη του οδικού δικτύου που αφήνει το νερό να λιμνάζει και να κάνει λασπολακούβες...".-
(Stendhal, Το κόκκινο και το μαύρο, Ηλεκτρονική βιβλιοθήκη του Κεμπέκ, Συλλογή "Στους 4 ανέμους" (ή σ' όλους τους ανέμους) Τόμος 776 : σειρά Νο. 1.0 page 770-771)
Ce n’est point l’amour non plus qui se charge de la fortune des jeunes gens doués de quelque talent comme Julien ; ils s’attachent d’une étreinte invincible à une coterie, et quand la coterie fait fortune, toutes les bonnes choses de la société pleuvent sur eux. Malheur à l’homme d’étude qui n’est d’aucune coterie, on lui reprochera jusqu’à de petits succès fort incertains, et la haute vertu triomphera en le volant. Eh, monsieur, un roman est un miroir qui se promène sur une grande route. Tantôt il reflète à vos yeux l’azur des cieux, tantôt la fange des 770 bourbiers de la route. Et l’homme qui porte le miroir dans sa hotte sera par vous accusé d’être immoral ! Son miroir montre la fange, et vous accusez le miroir ! Accusez bien plutôt le grand chemin où est le bourbier, et plus encore l’inspecteur des routes qui laisse l’eau croupir et le bourbier se former.
(Stendhal Le Rouge et le Noir roman La Bibliothèque électronique du Québec Collection À tous les vents Volume 776 : version 1.0 page 770-771)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου