"...Όποιος έχει μπλεχτεί ή είναι ακόμη μπλεγμένος με τη δημοσιογραφία, βρίσκεται μπροστά στην σκληρή αναγκαιότητα να χαιρετά τους ανθρώπους που περιφρονεί, να χαμογελάει στο χειρότερο εχθρό του να συνδιαλέγεται με τις πιο δυσώδεις προστυχιές, να λερώνει τα χέρια του θέλοντας να πληρώσει με το ίδιο νόμισμα αυτούς που του επιτίθενται. Γίνεται συνήθεια να βλέπει να γίνεται το κακό και να το αφήνει να πραγματοποιείται· αρχίζει εγκρίνοντας το κακό και τελειώνει διαπράττοντάς το. Με τον καιρό, η ψυχή αδιάκοπα σπιλωμένη από ντροπιαστικές και συνεχείς συναλλαγές, αποδυναμώνεται, τα ελατήρια των ευγενών σκέψεων σκουριάζουν, οι μεντεσέδες της κοινοτοπίας τρώγονται από τη χρήση και λασκαρισμένοι γυρνάνε από μόνοι τους...."
(Honoré de Balzac (1799-1850) Σκηνές από την παρισινή ζωή. Μεγαλεία και δυστυχίες των αυλικών, Ηλεκτρονική βιβλιοθήκη του Κεμπέκ Συλλογή Στους τέσσερις ανέμους, Τόμος 1094, σειρά 1.0 σελ. 23-24)
Γαλλικό κείμενο
Quiconque a trempé dans le
journalisme, ou y trempe encore, est dans la
nécessité cruelle de saluer les hommes qu’il
méprise, de sourire à son meilleur ennemi, de
pactiser avec les plus fétides bassesses, de se salir
les doigts en voulant payer ses agresseurs avec
leur monnaie. On s’habitue à voir faire le mal, à
le laisser passer ; on commence par l’approuver,
on finit par le commettre. À la longue, l’âme sans
cesse maculée par de honteuses et continuelles
transactions, s’amoindrit, le ressort des pensées
nobles se rouille, les gonds de la banalité s’usent et tournent d’eux-mêmes.
(Honoré de Balzac (1799-1850) "Scènes de la vie parisienne Splendeurs et misères des courtisanes" La Bibliothèque électronique du Québec, Collection À tous les vents, Volume 1094 : version 1.0 page 23-24)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου