Η δίκη του βιασμού, η συναισθηματική Εισαγγελέας, ο σχολιαστής Υφυπουργός, τα κόμματα και ο κοινωνικός διάλογος που ποτέ δεν έγινε...

Μια συναισθηματική, πλην εξόχως ατυχής και αντιδικονομική συμπεριφορά της Εισαγγελέως της έδρας κατά τη διάρκεια της δίκης των βιαστών στη Ρόδο, προκάλεσε ένα -δικαιοπολιτικά και δικονομικά ορθό αλλά οριακό (ή μη ανεκτό) από άποψη διάκρισης των εξουσιών- σχόλιο του Υφυπουργού της Δικαιοσύνης κατά της Εισαγγελέως στο τουίτερ («Τα δικαστήρια δεν είναι "λαϊκή απογευματινή"), χωρίς πάντως αυτό να συνιστά παρέμβαση στο έργο της Δικαιοσύνης.
Στη συνέχεια ακολούθησε η έξωθεν των δικαστηρίων μικρή κινητοποίηση ολιγάριθμων φεμινιστικών οργανώσεων -ολιγομελή κινήματα που προσπαθούν να κατηγοροποιήσουν σ' ενιαίο σύνολο ατομικές περιπτώσεις αποτυχίας στην προσωπική ζωή ή άτομα με δυσκολίες προσαρμογής στην επικρατούσα κοινωνική ηθική κλπ- για τους συνήθεις λόγους που θέλουν όλους ή σχεδόν όλους τους άντρες βιαστές, φαλλοκράτες, καταπιεστές, σεξιστές και άλλα παρόμοια και, τέλος, η σχετική "συζήτηση" έκλεισε, ως συνήθως, με την παραδοσιακή κόντρα μεταξύ των κομματικών παρατάξεων της κυβερνητικής πλειοψηφίας από τη μια και της αξιωματικής αντιπολίτευσης από την άλλη, με αμοιβαίους διαξιφισμούς, συμψηφισμούς και κατηγορίες περί παρεμβάσεως στη Δικαιοσύνη.
Βέβαια, όλες οι παραπάνω "παράπλευρες' συνέπειες της δίκης συνιστούν παραπολιτικές, παρακομματικές και περιθωριακές ενασχολήσεις, που βρίσκονται έξω από την κύρια κοινωνικοπολιτική και ποινική ουσία της υπόθεσης του βιασμού και της δολοφονίας. Γιατί η κύρια ουσία της υπόθεσης αφορά την λεπτομερειακή διερεύνηση αυτών καθαυτών των ποινικών αδικημάτων που διαπράχθηκαν, την καταγραφή και ανάλυση των κοινωνικοπολιτικών αιτιών τους, την επιστημονική εξήγηση και αξιολόγηση της ποινικής συμπεριφοράς των δραστών, την υλική και ηθική αποκατάσταση της ψυχικής οδύνης των θυμάτων, τη δίκαιη δίκη και την ορθή και νόμιμη διαδικασία απονομής της δικαιοσύνης, καθώς και, τέλος, την επιβολή της αρμόζουσας ποινής, που πρέπει να αποσκοπεί αφενός στην προστασία της κοινωνίας και αφετέρου στην επανένταξη των εγκληματιών...
Όμως, όλα αυτά τα ζητήματα, που αφορούν την ουσία της υπόθεσης και έπρεπε να είναι το κύριο αντικείμενο της συζήτησης, των αντιπαραθέσεων και του κοινωνικού διαλόγου, ούτε συζητήθηκαν ούτε καν θίχτηκαν... Ούτε πρόκειται να συζητηθούν στο μέλλον...