(Όσκαρ Γουάιλντ, απόσπασμα De profundis, pdf σελ. 20

Απόσπασμα από το έργο "De profundis" του Oscar Wild

".... Ο Χριστός, όπως όλες οι γοητευτικές προσωπικότητες, είχε τη δύναμη όχι μόνο να λέει ο ίδιος όμορφα πράγματα, αλλά να κάνει και τους άλλους να του λένε όμορφα πράγματα. Μια από τις αγαπημένες μου ιστορίες είναι αυτή που μας αφηγείται ο Ευαγγελιστής Μάρκος, για μια Ελληνίδα, που όταν ο Χριστός, θέλοντας να βάλει σε δοκιμασία την πίστη της, της είπε πως δεν μπορούσε να της δώσει το ψωμί των τέκνων του Ισραήλ, εκείνη του απάντησε πως και τα μικρά σκυλιά -"κυνάρια" μάλλον μικρά σκυλιά πρέπει να αποδοθεί- που κάθονται κάτω από το τραπέζι τρώνε τα ψίχουλα που τα μικρά παιδιά αφήνουν να πέσουν κάτω.
Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν απαιτώντας την αγάπη και το θαυμασμό των άλλων, ενώ θαπρεπε καθε φορά που γινόμαστε αντικείμενα αγάπης να τη δεχόμαστε με ταπεινότητα, αναγνωρίζοντας πως είμαστε ανάξιοι να μας αγαπούν. Κανείς δεν είναι άξιος να τον αγαπούν. Το γεγονός ότι ο Θεός αγαπάει τον άνθρωπο, φανερώνει ότι στη θεϊκή, ιδανική τάξη πραγμάτων είναι γραμμένο πως η αιώνια αγάπη είναι προορισμένη να δίνεται σ' εκείνο που είναι αιώνια ανάξιο. Ή, αν η διατύπωση αυτή φαίνεται υπερβολικά σκληρή και δεν την αντέχει κανείς, ας πούμε πως όλοι είναι άξιοι της αγάπης, εκτός απο εκείνους που πιστεύουν πως είναι άξιοι. Η αγάπη είναι Θεία Κοινωνία, που πρέπει να τη μεταλαβαίνουμε γονατιστοί, έχοντας στα χείλη και την καρδιά το DOMINE NON SUM DIGNUS (Κύριε δεν είμαι άξιος)..."

(Όσκαρ Γουάιλντ, De profundis, Ηλεκτρονική έκδοση, General Editions, αρχείο pdf, Phoenix-Library.org, σελ. 20)

Christ, like all fascinating personalities, had the power of not merely saying beautiful things himself, but of making other people say beautiful things to him; and I love the story St. Mark tells us about the Greek woman, who, when as a trial of her faith he said to her that he could not give her the bread of the children of Israel, answered him that the little dogs − ([Greek text which cannot be reproduced], «little dogs» it should be rendered) − who are under the table eat of the crumbs that the children let fall. Most people live for love and admiration. But it is by love and admiration that we should live. If any love is shown us we should recognise that we are quite unworthy of it. Nobody is worthy to be loved. The fact that God loves man shows us that in the divine order of ideal things it is written that eternal love is to be given to what is eternally unworthy. Or if that phrase seems to be a bitter one to bear, let us say that every one is worthy of love, except him who thinks that he is. Love is a sacrament that should be taken kneeling, and DOMINE, NON SUM DIGNUS should be on the lips and in the hearts of those who receive it. Most people live for love and admiration. But it is by love and admiration that we should live. If any love is shown us we should recognise that we are quite unworthy of it. Nobody is worthy to be loved. The fact that God loves man shows us that in the divine order of ideal things it is written that eternal love is to be given to what is eternally unworthy. Or if that phrase seems to be a bitter one to bear, let us say that every one is worthy of love, except him who thinks that he is. Love is a sacrament that should be taken kneeling, and DOMINE, NON SUM DIGNUS should be on the lips and in the hearts of those who receive it.

("De profundis", Oscar Wild, General Editions, Phoenix-Library.org, page 20).-

Κατά Ματθαίον (ιε΄ 21 - 28)
Τῷ καιρῷ εκείνω, ἀνεχώρησεν ὁ Ἰησοῦς εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος. Καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἐκραύγαζεν αὐτῷ λέγουσα· ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυίδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται. Ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον. καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· ἀπόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν. Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ.
Ἡ δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι. Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις. Ἡ δὲ εἶπε· ναί, Κύριε· καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψυχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν.
Τότε ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῇ· ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. Καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης.

Ἀπόδοση στη νεοελληνική:

Τον καιρό εκείνο, ἀνεχώρησε ὁ Ἰησοῦς εἰς τὰ μέρη τῆς Τύρου καὶ τῆς Σιδῶνος. Καὶ μία γυναῖκα Χαναναία ἀπὸ τὴν περιοχὴν ἐκείνην ἐβγῆκε καὶ ἐφώναζε, «Ἐλέησέ με, Κύριε, υἱὲ τοῦ Δαυΐδ. Ἡ θυγατέρα μου βασανίζεται ἀπὸ δαιμόνιον». Αὐτὸς ὅμως δὲν ἀπεκρίθη οὔτε λέξιν. Καὶ ἦλθαν οἱ μαθηταί του καὶ τοῦ ἔλεγαν, «Διῶξε την, διότι φωνάζει ἀπὸ πίσω μας». Αὐτὸς ἀπεκρίθη, «Δὲν εἶμαι σταλμένος παρὰ εἰς τὰ πρόβατα τὰ χαμένα τῆς γενεᾶς τοῦ Ἰσραήλ».
Αὐτὴ δὲ ἀφοῦ τὸν ἐπλησίασε, τὸν προσκυνοῦσε καὶ ἔλεγε, «Κύριε, βοήθησέ με». Ἐκεῖνος τῆς ἀπεκρίθη, «Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ πάρω τὸ ψωμὶ τῶν παιδιῶν καὶ νὰ τὸ ρίξω στὰ σκυλιά». Αὐτὴ δὲ εἶπε, «Ναί, Κύριε, ἀλλὰ καὶ τὰ σκυλιὰ τρώγουν ἀπὸ τὰ ψίχουλα, ποὺ πέφτουν ἀπὸ τὸ τραπέζι τῶν κυρίων τους».
Τότε ὁ Ἰησοῦς τῆς ἀπεκρίθη, «Ὦ γυναῖκα, μεγάλη εἶναι ἡ πίστις σου· ἂς σοῦ γίνῃ ὅπως θέλεις». Καὶ ἐθεραπεύθηκε ἡ θυγατέρα της ἀπὸ τὴν ὥραν ἐκείνην.