Ο Καραϊσκάκης δεν ήταν σεξιστής
Τις τελευταίες ημέρες τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ασχολούνται με ένα κείμενο για την ερωτική ζωή του Γεώργιου Καραϊσκάκη, που «ανέβηκε» στην ιστοσελίδα της επιτροπής «Ελλάδα 2021» αλλά μετά από σχετικές διαμαρτυρίες και αντιδράσεις, «κατέβηκε» άρον άρον ! Πρόκειται για ένα κείμενο του κ. Αριστείδη Χατζή -ο ίδιος τιτλοφορείται καθηγητής, ειδικός στη Φιλοσοφία Δικαίου & Θεωρία Θεσμών και μέλος της παραπάνω επιτροπής- που αναφέρεται στον Γεώργιο Καραϊσκάκη και στην ερωτική του ζωή, με τίτλο «Ο Έρωτας του Καραϊσκάκη».
Στον ιστότοπο της Εφημερίδας "Καθημερινή", όπου το κείμενο είχε επίσης δημοσιευτεί, η εφημερίδα με νεότερη ανάρτησή της ενημερώνει τον επισκέπτη ότι "το άρθρο δεν βρέθηκε" https://www.kathimerini.gr/1079758/gallery/epikairothta/ellada/h-epitroph-ellada-2021-apesyre-apo-thn-istoselida-ths-anarthsh-gia-ton-g-karaiskakh ...
Εδώ, όμως, πιθανότατα διασώζεται ακόμα:
Συνοπτικά, από τα ιστορικά ντοκουμέντα που παραθέτει ο καθηγητής, συμπεραίνει ότι η σχέση του Καραΐσκάκη με τις γυναίκες επηρεαζόταν από τη σχέση του με τη μητέρα του (για την οποία έλεγε ότι «έφαγε σαράντα χιλιάδες πούτσαις έως να με γεννήση») ενώ από τη γενικότερη συμπεριφορά του, ο καθηγητής κρατάει μια φράση που θεωρεί ότι ο Καραϊσκάκης συνήθιζε να λέει για τις γυναίκες («η γυναίκα και το άττι θέλουν καβαλάρην»). Από τα στοιχεία αυτά και ορισμένα ακόμη, βγάζει το συμπέρασμα ότι ο Καραϊσκάκης ήταν σεξιστής...
Με μια πρώτη πρόχειρη προσέγγιση, θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι η αξιολογική κρίση του καθηγητή ότι "ο Καραϊσκάκης ήταν σεξιστής" είναι ανόητη ως ανιστόρητη, όπως ακριβώς και η κρίση π.χ. ότι ο Σόλων ήταν ηλεκτρονικά αναλφάβητος. Διότι και οι δύο κρίσεις είναι επιστημονικά, κοινωνιολογικά και ιστορικά εσφαλμένες αλλά και λογικά αφελείς και ανόητες, αφού χρησιμοποιούν αξιολογικές κρίσεις της εποχής μας (σεξιστής και ηλεκτρονικά αναλφάβητος) για γεγονότα και πρόσωπα του απώτερου (ιστορικού) παρελθόντος, παραγνωρίζοντας ένα θεμελιώδες στοιχείο ανθρωπογνωσίας που είναι η "ιστορικότητα" του ανθρώπου· ήτοι η κατανόησή του ως έμβιου και κοινωνικού όντος μόνο μέσα στο ιστορικό πλαίσιο που υπάρχει, δραστηριοποιείται, συμπεριφέρεται και δημιουργεί.
Αναλυτικότερα, τα μεν πρόσωπα Καραϊσκάκης και Σόλων ανάγονται στην ελληνική ιστορία (νεώτερη και αρχαία αντίστοιχα), αφού ο πρώτος έζησε περί τα τέλη του 18ου αρχές 19ου αιώνα μ.Χ, ενώ ο δεύτερος πολύ παλαιότερα, ήτοι περί τα τέλη του 7ου αρχές 6ου αιώνα π.Χ., ενώ οι όροι -αξιολογικές κρίσεις- "σεξιστής" και "¨ηλεκτρονικά αναλφάβητος" είναι επιστημονικοί όροι (της κοινωνιολογίας και της πληροφορικής αντίστοιχα), που επινοήθηκαν πολύ αργότερα, ήτοι περί τα τέλη του 20ου αρχές 21ου αιώνα μ.Χ. για να εκφράσουν και χαρακτηρίσουν (με λιγότερη ή περισσότερη ακρίβεια) τις σχετικές (σύγχρονες στην εποχή μας) επιστημονικές έννοιες.
Συνεπώς, οι παραπάνω αξιολογικές κρίσεις είναι ανόητες, αφελείς και εσφαλμένες γιατί, όπως ο Σόλων δεν μπορεί να κριθεί για τις επιστημονικές και τεχνολογικές γνώσεις και δεξιότητές του με κριτήρια που αρμόζουν στις αντίστοιχες γνώσεις και δεξιότητες των ανθρώπων του 20ου αιώνα μ.Χ., έτσι κι ο Καραϊσκάκης που έζησε τον 19ο αιώνα μ.Χ. δεν μπορεί να κριθεί με επιστημονικά κριτήρια που επινόησε η κοινωνιολογία για τη μελέτη του ανθρώπου, ο οποίος ζει και δραστηριοποιείται τον 20ο αιώνα μ.Χ.
Είναι εμφανές, λοιπόν, ότι οι παραπάνω κρίσεις είναι εσφαλμένες και ανόητες -πολύ περισσότερο μάλιστα όταν διατυπώνονται από ένα καθηγητή που διατείνεται ότι έχει τίτλο στη Φιλοσοφία του Δικαίου, που όφειλε να είναι πολύ πιο προσεκτικός και ακριβής στις αναλύσεις και αξιολογήσεις του- καθόσον παρακάμπτουν ανεπίτρεπτα και αγνοούν με περισσή επιπολαιότητα το στοιχείο της ιστορικότητας του ανθρώπου, που αποτελεί την καθοριστική διαφορά ανάμεσα στη βιολογία (επιστήμη που συναδελφώνει τον άνθρωπο με τα ζώα) και την ανθρωπογνωσία, που είναι η βαθύτερη γνώση της ανθρώπινης ύπαρξης και διακρίνει τον άνθρωπο από τα ζώα. Γιατί, ενώ το ζώο είναι ύπαρξη ανιστορική (αφού ζει μόνο το παρόν και για το παρόν), ο άνθρωπος είναι το μόνο έμβιο ον που έχει ιστορική υπόσταση: ζει και δημιουργεί την ιστορία. Αναλυτικότερα, αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος: α) μπορεί να στοχεύσει πέρα από τους άμεσους σκοπούς της ζωής (θρέψη, άμυνα, πολλαπλασιασμό) και στο κάλλος, την αλήθεια, την αρετή και άλλες ηθικές αξίες, β) είναι κοινωνικό ον, που σημαίνει ότι λειτουργώντας μέσα στην κοινωνία διαπλατύνει την ατομική του συνείδηση και πραγματοποιεί τις δυνατότητες που κρύβει μέσα της και γ) έχει συνείδηση της συνέχειάς του, δηλαδή ανήκει σε μια παράδοση, που αρχίζει από πολύ παλιά χρόνια και δεν πρόκειται να σταματήσει με το τέλος της δικής του ζωής...
Τώρα, από καθαρά ιστορική άποψη, είναι γνωστό ότι ο Καραϊσκάκης ήταν Έλληνας επαναστάτης ο οποίος αρχικά υπήρξε κλέφτης και μετέπειτα σπουδαίος αρματολός και στρατάρχης της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Η μητέρα του, μετά τον θάνατο του Ιωάννη Μαυρομματιώτη, που ήταν ο πρώτος σύζυγός της, έγινε καλόγρια (γι' αυτό και του έμεινε η προσωνυμία «ο γιος της καλογριάς»). Για την ταυτότητα του πατέρα του δεν υπάρχει βεβαιότητα.
Ο Καραϊσκάκης ήταν αδύνατος, φιλάσθενος (έπασχε από φυματίωση), ιδιαίτερα νευρικός, οξύθυμος, βωμολόχος και υβριστής. Αλλά είχε χαλύβδινη θέληση, δύναμη σκέψης και κριτικής και ικανότητα στην ταχύτατη λήψη αποφάσεων και εκτέλεση αυτών. Με μία λέξη, ήταν ηγέτης. Άλλο ζήτημα αν, όπως έλεγε ο ίδιος, ο χαρακτήρας του τον έκανε να είναι άλλοτε άγγελος και άλλοτε διάβολος.
Από τις παροιμιώδεις αυτές βωμολοχίες του Καραΐσκάκη -δηλαδή από το κουτσομπολιό της ιστορίας- ο "καθηγητής" προσπαθεί να συναγάγει συμπεράσματα για την προσωπικότητα του Καραΐσκάκη και για τη στάση του απέναντι στις γυναίκες, παραγνωρίζοντας όμως ότι αναφέρεται σε άλλη εποχή με άλλες ηθικές αξίες... Πρόκειται προφανώς για μια αντιεπιστημονική και ανιστόρητη στάση και κακή ανάγνωση της ιστορίας και συναγωγή συμπερασμάτων...
Ξεχνάει όμως ο καθηγητής ότι ο ίδιος Καραϊσκάκης, το 1825, όταν έπιασε αιχμάλωτη στην Πελοπόννησο μια τουρκοπούλα, την κράτησε μαζί του -αυτή τον αγάπησε και τον φρόντιζε λόγω της φυματίωσης- κι αφού την έβαλε να βαφτιστεί χριστιανή, της έδωσε τρία ονόματα, (Μαρία, Μαργιώ και Ζαφείρη), τη διόρισε υπαρχηγό του κι αυτή πολεμούσε πάντα δίπλα του ... Πώς είναι δυνατό, λοιπόν, ο Καραϊσκάκης να είναι (με σημερινούς κοινωνιολογικούς όρους) "σεξιστής", όταν, δύο ολόκληρους αιώνες πριν από την εμφάνιση του δικαιωματισμού και του φεμινισμού, αναγνωρίζει τέτοια αξία σε μια γυναίκα και της εμπιστεύεται όχι μόνο αρχηγική θέση στο στράτευμα αλλά και την ίδια τη ζωή του και μάλιστα σε συνθήκες πολέμου;
Κι αν, τέλος, χαρακτηρίσουμε "σεξιστή" τον Καραΐσκάκη που είχε γυναίκα ως υπαρχηγό στο στράτευμά του, πώς άραγε θα χαρακτηρίσουμε άραγε τον Αλή Πασά των Ιωαννίνων, που την ίδια εποχή και στον ίδιο τόπο είχε τουλάχιστον τέσσερα χαρέμια, όπως κάθε ισχυρός άντρας της οθωμανικής αυτοκρατορίας, εκ των οποίων, ένα στα Γιάννενα με περίπου 300 γυναίκες, ένα στο Τεπελένι με 60 και δύο μικρότερα στην Πρέβεζα και στην Κόνιτσα...
Υ.Γ. Σημειώνεται ότι από τους πρώτους που αντέδρασαν στο αλλοπρόσαλλο άρθρο του παραπάνω καθηγητή -για τον οποίο και πρόσφατα είχε δημιουργηθεί «θόρυβος», όταν, με εξίσου ανιστόρητο, ανόητο και πρόχειρο τρόπο, είχε αποκαλέσει «δικτάτορα» τον Ιωάννη Καποδίστρια- ήταν κι ο διευθυντής του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών κ. Καβαλλιεράκης, που χαρακτήρισε το κείμενο του καθηγητή– στο οποίο ο οπλαρχηγός εμφανίζεται ως ο επιβήτορας του 1821- “γονατογράφημα”. Αναλυτικότερα ο κ. Καβαλλιεράκης έγραψε τα εξής: “Το νέο άρθρο (μάλλον για γονατογράφημα πρόκειται) του μέλους της Επιτροπής και μόνιμου αρθρογράφου στην ιστοσελίδα της επιτροπής για τον ερωτικό Καραϊσκάκη ο οποίος παρουσιάζεται ως ο επιβήτορας του 21 νομίζω δείχνει απλά ότι ο πάτος συχνά δεν υπάρχει απλά”.-
Στη συνέχεια δόθηκαν "εξηγήσεις" από τον καθηγηγή -όπως είπε αργότερα ήταν χιουμοριστικό και αποκλειστικά για τα κοινωνικά δίκτυα- πλην όμως οι εξηγήσεις του δεν απαντούν πώς και γιατί το κείμενο αναρτήθηκε στον επίσημο λογαριασμό του Ελλάδα 2021 και μετά τις αντιδράσεις κατέβηκε....
- Μάλλον η ιστορία δεν είναι το γερό χαρτί του "καθηγητή"...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου