De Profundis, Oscar Wild page 23

Οι άνθρωποι που έχουν σαν μοναδική επιθυμία την ολοκλήρωση του εαυτού τους δεν ξέρουν ποτέ που πηγαίνουν. Δεν μπορούν να ξέρουν...
Βέβαια, κατά μία έννοια, είναι αναγκαίο, κατά το ελληνικό ρητό, το "γνώθι σαυτόν"· είναι το πρώτο σκαλοπάτι στην κατάκτηση της γνώσης. Η αναγνώριση, όμως, πως η ψυχή του ανθρώπου παραμένει ουσιαστικά απρόσιτη στη γνώση, είναι η έσχατη κορυφή της σοφίας. Το πιο μεγάλο μυστήριο είναι ο εαυτός μας.
Όταν κανείς ζυγίσει τον ήλιο στην πλάστιγγα, μετρήσει τις κινήσεις της σελήνης και χαρτογραφήσει ως το τελευταίο αστέρι τους εφτά ουρανούς, πάλι μένει απέξω ο εαυτός του. Ποιος μπορεί να υπολογίσει την τροχιά της ίδιας του της ψυχής;
 Όταν ο γιος (ενν. ο Χριστός) πήγε να βρει τα γαϊδουράκια του πατέρα του, δεν ήξερε ότι τον περίμενε ένας άνθρωπος του Θεού μ' αυτό το Χριστιανικό στέμμα, κι ότι η ψυχή του ήταν ήδη ψυχή ενός βασιλέα...

(Όσκαρ Γουάιλντ, De profundis, σελ. 23)


People whose desire is solely for self−realisation never know where they are going. They can't know. In one sense of the word it is of course necessary, as the Greek oracle said, to know oneself: that is the first achievement of knowledge. But to recognise that the soul of a man is unknowable, is the ultimate achievement of wisdom. The final mystery is oneself. When one has weighed the sun in the balance, and measured the steps of the moon, and mapped out the seven heavens star by star, there still remains oneself. Who can calculate the orbit of his own soul? When the son went out to look for his father's asses, he did not know that a man of God was waiting for him with the very chrism of coronation, and that his own soul was already the soul of a king.