Freesociety

  "....Σωματική τιμωρία είναι όποια επιβάλλεται άμεσα, πάνω στο σώμα, σύμφωνα με την πρόθεση εκείνου που την επιβάλλει, όπως το μαστίγωμα ή ο τραυματισμός ή η στέρηση σωματικών απολαύσεων, οι οποίες προηγουμένως ήσαν νόμιμες. Από τις σωματικές ποινές ορισμένες είναι έσχατες και ορισμένες μικρότερες από τις έσχατες. Οι έσχατες συνίστανται στην επιβολή θανάτου, είτε μόνη είτε με βασανισμό. Μικρότερες ποινές είναι το μαστίγωμα, ο τραυματισμός, τα δεσμά και κάθε άλλη μη θανατηφόρα σωματική οδύνη. Πράγματι, αν την επιβολή μιας τιμωρίας ακολουθήσει, παρά την πρόθεση του τιμωρού, ο θάνατος, η τιμωρία δεν πρέπει να θεωρείται έσχατη, παρά το γεγονός ότι η βλάβη αποδείχθηκε θανατηφόρα εξαιτίας ενός απρόβλεπτου ατυχήματος. Σ' αυτή την περίπτωση ο θάνατος δεν επιβάλλεται αλλά επισπεύδεται." (σελ 275 LEVIATHAN, OR THE MATTER, FORME, & POWER OF A COMMON-WEALTH ECCLESIASTICAL AND CIVILL BY THOMAS HOBBES 1651 (Leviathan by Thomas Hobbes. This edition was created and published by Glob

Ο Μοντεσκιέ υπέρ της ποινής του θανάτου Ιδού τι έγραφε στο "Πνεύμα των Νόμων" ο Μοντεσκιέ (1689 — 1755), φιλελεύθερος διανοητής και θεμελιωτής της (οργανικής) διάκρισης των κρατικών εξουσιών σε νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική -πρώτος ο Αριστοτέλης επινόησε την (ουσιαστική) διάκριση των εξουσιών- στο ζήτημα της τιμωρίας που αρμόζει, όχι μόνο σ' ένα δολοφόνο αλλά και σ έναν που έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή ή τη σωματική ακεραιότητα ενός συμπολίτη του, ακόμα και την περιουσία του.... "...όσα εγκλήματα διαταράσσουν τη γαλήνη και προσβάλλουν ταυτόχρονα την ασφάλεια πρέπει να περιληφθούν στην τέταρτη κατηγορία (εννοεί τα εγκλήματα κατά της ζωής και της σωματικής ακεραιότητας, τραυματισμούς κλπ). Οι ποινές που επιβάλλονται σε αυτά τα εγκλήματα είναι τα λεγόμενα βασανιστήρια. Είναι ένα είδος ανταπόδοσης, δηλαδή η κοινωνία αρνείται την ασφάλεια σ' ένα πολίτη αν αυτός την έχει στερήσει από έναν άλλο. Αυτή η ποινή συνάγεται από τη φύση του πράγματος, αντλείται από το Λόγο

Ιδού πως περιγράφει τους επαναστατημένους Έλληνες του 1824 ο Humphreys, όταν έφθασε το πρώτο δάνειο στο Ναύπλιο, έδρα της πρώτης Ελληνικής κυβέρνησης: "...Η έδρα της κυβέρνησης ήταν μια κοσμοπλημμυρισμένη Βαβέλ από τυχοδιώκτες, που φορούσαν τα πιο παράταιρα κοστούμια όλων των εθνών -μια μασκαράτα βρόμικου μεγαλείου και πιο βρώμικιας ακόμη αθλιότητας. Μισοπεινασμένοι αλιτήριοι και υποψήφιοι για θέσεις και δουλειές στην κυβέρνησης μ' ολάνοιχτα τα στόματά τους, ζούσαν με την ελπίδα του δανείου κι έκαναν ο,τι περνούσε απ' το χέρι τους για ένα μερίδιο, όσο λίγο κι αν ήταν αυτό, στο γενικό φαγοπότι. Τόση στεκόταν η προσπάθειά τους, που ποτέ άλλοτε δεν φανερώθηκε τέτοιος ζήλος για την υποστήριξη της αυταρχικής εξουσίας, όσο τότε στο Ναύπλιο. Στην παραμικρή υπόνοια πως κάποιος δεν παραδεχόταν άσπιλες και πάνσοφες όλες τις ενέργειες των κυβερνώντων, η τιμωρία ακολουθούσε άμεση. Ο Κολοκοτρώνης, ο Υψηλάντης, ο Νικήτας, ο Οδυσσέας (Ανδρούτσος), που είχαν αποκτήσει μεγάλη φήμη για το