Freesociety

Στη χώρα μας επικρατεί ήδη από την τουρκοκρατία μια στενή, κλειστή, οικογενειακή, «συγγενοκρατική», περιοριστική και φοβική νοοτροπία, που δεν συμβιβάζεται ούτε με τη σύγχρονη ανοιχτή κοινωνία και παγκοσμιοποιημένη οικονομία, ούτε με την πολυπολιτισμικότητα, μέσα στην οποία αναγκαία καλούμαστε να ζήσουμε, να εργαστούμε και να αναπτυχθούμε ως οικονομικά υποκείμενα και πολίτες. Το σπουδαιότερο, μάλιστα, χαρακτηριστικό αυτής της νοοτροπίας είναι ότι δεν απαντάται μόνο στο Δημόσιο τομέα της κοινωνίας και της οικονομίας (π.χ. πελατειακές και προνομιακές σχέσεις στις οικογενειοκρατούμενες, κομματικοκρατούμενες και πελατειακές δημόσιες υπηρεσίες, επιχειρήσεις, οργανισμούς, κλπ) αλλά ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα, τις ιδιωτικές σχέσεις της κοινωνίας (καθημερινές κοινωνικές και συγγενικές σχέσεις, φιλίες, σχέσεις εθιμοτυπίας, συναναστροφές κλπ.), μάλιστα δε ακόμα και σ’ αυτή καθαυτή την ιδιωτική οικονομία, κρατικοδίαιτη ή μη, δηλαδή τις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Πρόκειται για μια κοινωνία, στ

Η ένορκη βεβαίωση είναι ένα γραπτό κείμενο το οποίο, στην πράξη, συντάσσει ο δικηγόρος στο γραφείο του και απλώς υπογράφεται ενόρκως από ένα μάρτυρα ενώπιον ενός Συμβολαιογράφου (εκτός του Δικαστηρίου), ώστε να χρησιμοποιηθεί αργότερα στο δικαστήριο για την απόδειξη των ισχυρισμών ενός διαδίκου. Οι ένορκες βεβαιώσεις αρχικά θεωρούνταν απλά μαρτυρικά έγγραφα ("εκμαρτύρια"), όπως περίπου π.χ. μια ιδιωτική επιστολή, από την οποία το Δικαστήριο μπορούσε να βγάλει απλώς συμπεράσματα (τεκμήρια) σχετικά με τα αποδεικτέα θέματα μιας υπόθεσης και δεν είχαν την αυξημένη βαρύτητα της μαρτυρικής κατάθεσης που λαμβάνεται ενόρκως στο ακροατήριο του δικαστηρίου, ύστερα από ερωτήσεις που υποβάλλει το Δικαστήριο και οι πληρεξούσιοι δικηγόροι στο μάρτυρα που καταθέτει. Επειδή όμως στην πράξη οι ένορκες βεβαιώσεις χρησιμοποιήθηκαν καταχρηστικά, δηλαδή για την καταστρατήγηση του περιορισμού της εμμάρτυρης απόδειξης (αφού δεν είχαν τους αντίστοιχους περιορισμούς των μαρτυρικών καταθέσεων λόγω ύ

Είναι πλέον σαφές ότι η παρούσα κυβέρνηση (εκτελεστική εξουσία) δεν μπορεί να λειτουργήσει στο πλαίσιο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας -συνεπώς ούτε και η αντίστοιχη Πολιτεία και κοινωνία- αφού εισηγείται στο Κοινοβούλιο (νομοθετική εξουσία) νόμους προς ψήφιση (νομοσχέδια) που δεν τους θέλει ούτε σκοπεύει να τους εφαρμόσει δηλαδή νόμους ψεύτικους (ή υποκριτικούς ή προσχηματικούς), αλλά τους ψηφίζει απλώς και μόνο για να δείξει (δηλ. καμώνεται) ότι συμμορφώνεται με τις σχετικές απαιτήσεις των δανειοδοτών (E,K.T., Δ.Ν.Τ κλπ.), δηλώνοντας μάλιστα δημόσια, urbi et orbi*, πως είτε δεν πρόκειται να τους εφαρμόσει είτε ότι θα ψηφίσει αργότερα άλλους (παράλληλους και αντίθετους) νόμους για να εξοστρακίσει ή να εξουδετερώσει ή να απομειώσει την ισχύ των πρώτων, των ανεπιθύμητων. Η κατάσταση αυτή είναι εξωθεσμική, παρασυνταγματική και ασυμβίβαστη τόσο με την έννοια όσο και με το σκοπό της κρατικής εξουσίας ως σύνολο αλλά και ως προς το δόγμα της διάκρισης των εξουσιών, που αποτελεί