Παράλληλα προγράμματα, εικονικοί νόμοι και ακυβέρνητη πολιτεία

Είναι πλέον σαφές ότι η παρούσα κυβέρνηση (εκτελεστική εξουσία) δεν μπορεί να λειτουργήσει στο πλαίσιο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας -συνεπώς ούτε και η αντίστοιχη Πολιτεία και κοινωνία- αφού εισηγείται στο Κοινοβούλιο (νομοθετική εξουσία) νόμους προς ψήφιση (νομοσχέδια) που δεν τους θέλει ούτε σκοπεύει να τους εφαρμόσει δηλαδή νόμους ψεύτικους (ή υποκριτικούς ή προσχηματικούς), αλλά τους ψηφίζει απλώς και μόνο για να δείξει (δηλ. καμώνεται) ότι συμμορφώνεται με τις σχετικές απαιτήσεις των δανειοδοτών (E,K.T., Δ.Ν.Τ κλπ.), δηλώνοντας μάλιστα δημόσια, urbi et orbi*, πως είτε δεν πρόκειται να τους εφαρμόσει είτε ότι θα ψηφίσει αργότερα άλλους (παράλληλους και αντίθετους) νόμους για να εξοστρακίσει ή να εξουδετερώσει ή να απομειώσει την ισχύ των πρώτων, των ανεπιθύμητων.
Η κατάσταση αυτή είναι εξωθεσμική, παρασυνταγματική και ασυμβίβαστη τόσο με την έννοια όσο και με το σκοπό της κρατικής εξουσίας ως σύνολο αλλά και ως προς το δόγμα της διάκρισης των εξουσιών, που αποτελεί θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού πολιτεύματος. Η κατάσταση αυτή μπορεί να παραλληλιστεί με την εικονική δικαιοπραξία του αστικού δικαίου (νόμοι εικονικοί), αφού η βούληση της εξουσίας (εκτελεστικής και νομοθετικής) δεν συμπίπτει με την αντίστοιχη δήλωσή τους (διάσταση δηλώσεως και βουλήσεως).
Επιπλέον, όμως, μέσα σε μια οιονεί ομοσπονδία χωρών, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση (και η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση) στην οποία συμμετέχει η χώρα μας, η παραπάνω συμπεριφορά κράτους-μέλους, συνιστά καταστρατήγηση του ενωσιακού (Ευρωπαϊκού) δικαίου αλλά και της εκάστοτε συμφωνίας (μνημόνια) που καταρτίζεται με τους δανειοδότες. Διότι με την ψήφιση των προαναφερθέντων "παράλληλων ή προσχηματικών" νόμων, καταστρατηγείται, αφενός η θεμελιώδης αρχή του δικαίου "pacta sunt servanda" (=τα συμπεφωνημένα πρέπει να τηρούνται") και αφετέρου η ίδια η έννοια και ο σκοπός του νόμου. Γιατί "νόμος" είναι ο (γραπτός) κανόνας δικαίου που ρυθμίζει με αναγκαστικό τρόπο τις σχέσεις των μελών μιας κοινωνίας και όταν ο νόμος δεν τηρείται εκούσια από τους κοινωνούς, πρέπει να επιβάλλεται υποχρεωτικά από τους μηχανισμούς κρατικής καταστολής, δηλαδή με νόμιμη κρατική βία!
Υπό τις ανωτέρω συνθήκες, είναι αδύνατο να λειτουργήσει δημοκρατικά και σύμφωνα με το σύνταγμα και τους κανόνες του ευρωπαϊκού δικαίου μια κοινωνία και ένα κράτος, όπου ο νόμος έχει απολέσει τόσο τη ρυθμιστική δύναμή του όσο και την παιδαγωγική λειτουργία του, αφού η ίδια η (νομοθετική) εξουσία που τον θεσπίζει, διακηρύσσει (δια των πολιτικών εκπροσώπων και κομματικών στελεχών του κυβερνητικού κόμματος) ότι πρόκειται για νόμο που είναι άδικος και δεν μπορεί και δεν πρέπει να εφαρμοστεί!
Συνεπώς, τέτοιοι νόμοι δεν μπορούν να ρυθμίσουν τη λειτουργία της κοινωνίας και των θεσμών της και δεν μπορούν να αποτελέσουν πηγή δικαιϊκής συμπεριφοράς για τους πολίτες της, ούτε να τους δημιουργήσουν πεποίθηση και ασφάλεια δικαίου! Συμπέρασμα, που ενισχύεται από το γεγονός ότι η Ελληνική κοινωνία, παραδοσιακά, λίγη έως καμία εκτίμηση και σεβασμό είχε και έχει στο νόμο ως ρυθμιστικό κανόνα συμπεριφοράς! Γιατί πρόκειται για μια κοινωνία στην οποία οι σχέσεις των μελών της ρυθμίζονται κυρίως εξωνομικά ήτοι με κριτήριο το νεποτισμό (ευνοιοκρατία), την οικογενειοκρατία, την κομματικοκρατία, τη ρουσφετοκρατία, την πελατοκρατία κλπ.
Πρόκειται, συνεπώς, για μια ακυβέρνητη Πολιτεία αλλά και μια κοινωνία που, όπως τουλάχιστον φαίνεται, από τη μέχρι σήμερα ιστορική διαδρομή της -με εξαίρεση τις δικτατορικές περιόδους διακυβέρνησης- η άρνηση συμμόρφωσής της με τους νόμους έχει λάβει, ούτε λίγο ούτε πολύ, έναν ενδημικό και οιονεί "θεσμικό" χαρακτήρα, πράγμα που σημαίνει ότι ούτε επιθυμεί ούτε μπορεί να (αυτο)ρυθμιστεί με κανόνες δικαίου που απορρέουν από τη συνταγματική λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών... Συμπέρασμα που, σε συνδυασμό με ,πρόσφατη άνοδο της ακροδεξιάς και εθνικιστικής ιδεολογίας τόσο σε ευρωπαϊκό (Γαλλία, Ολλανδία, Φινλανδία, Αυστρία, Βέλγιο κλπ) όσο και σε εθνικό επίπεδο, σε συνδυασμό με την προϊούσα διαφθορά και αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, καθιστά την πολιτεία ευάλωτη και ανοιχτή σε απροσδιόριστες παρεκκλίσεις από τους δημοκρατικούς θεσμούς και από τη δημοκρατική διακυβέρνηση...
-----------------
*Η φράση Urbi et orbi (ούρμπι ετ όρμπι) είναι παπική ευλογία που σημαίνει «στην πόλη (ενν. της Ρώμης) και στην οικουμένη», προκειμένου, έτσι, να δειχθεί ότι αυτή απευθύνεται προς όλο τον κόσμο της οικουμένης.