Η συνήθεια να είσαι θύμα...
( Για καλά προετοιμασμένους υποψήφιους με συνθετική σκέψη, που έχουν αφομοιώσει καλά τις εμπειρίες της ζωής και επιμένουν να είναι θύματα...)
Αν ένας άνθρωπος έχει δομημένη πεποίθηση ότι είναι θύμα, η πραγματικότητα και η κοινωνική του ζωή θα περιστρέφονται γύρω από την πεποίθησή του αυτή. Αυτή θα καθορίζει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τις σχέσεις του με τους ανθρώπους ατομικά και με την κοινωνία ως σύνολο.
Το θύμα παρατηρεί και ανασύρει από τους άλλους μόνο ή κυρίως εκείνα που θα επιβεβαιώσουν όσα ήδη πιστεύει γι αυτούς και πιστεύουν αυτοί για τον εαυτό του: ότι δηλαδή ο ίδιος είναι πάντα το θύμα στις διαπροσωπικές του σχέσεις και οι άλλοι θύτες.
Μέσα από τη διαδικασία αυτή το θύμα πιέζει ασυνείδητα το θύτη με τη συμπεριφορά του, έτσι ώστε το ίδιο να αισθάνεται και να ενεργεί ως θύμα και ο άλλος ως θύτης. Έτσι σιγά σιγά, οι ρόλοι αυτοί αρχίζουν να κατανέμονται σ' αυτή τη διαπροσωπική σχέση, να εμπεδώνονται και να παγιώνονται.
Το αποτέλεσμα αυτό επιτυγχάνεται με δυο βασικούς τρόπους/διαδικασίες:
1. Ο θύτης (ή ορθότερα, ο υποψήφιος θύτης), αρχικά δέχεται από το θύμα συνεχόμενα μηνύματα (λέξεις, κινήσεις, συμπεριφορές κλπ), συνειδητά ή υποσυνείδητα και σιγά σιγά, αν έχει ήδη μέσα του επεξεργαστεί το συγκεκριμένο ρόλο (δηλαδή ήδη νοιώθει θύτης), ακόμη και σε λανθάνουσα κατάσταση, ύστερα από τόσα ερεθίσματα, θα υιοθετήσει τελικά το ρόλο του θύτη.
2. Στη δεύτερη εκδοχή, κάποιος που έχει ήδη μάθει από τα βιώματά του να είναι θύτης, βρίσκει συνήθως έναν σύντροφο, βολικό να υποδυθεί το ρόλο του θύματος. Μάλιστα, ακόμη κι αν το θύμα δεν έχει αναπτύξει ενεργητικά το ρόλο αυτό, μέσα από τη συμβίωση και τη συναλλαγή με το σύντροφο-θύτη, θα μάθει αργά ή γρήγορα να συμπεριφέρεται ως θύμα, όχι επειδή το έχει ανάγκη αλλά γιατί έχει πλέον βρει τον κατάλληλο δότη, ο οποίος κατορθώνει να απελευθερώσει και να βγάλει στην επιφάνεια όλη την ενοχικότητα που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν κρυμμένη.
Το θύμα, σε αυτή τη δεύτερη περίπτωση, λειτουργεί μέσα από την αυτοενοχή, ενώ στην προηγούμενη περίπτωση, το θύμα -εκείνο δηλαδή που έχει ανάγκη να βιώνει τη ζωή ως θύμα- λειτουργεί μέσα από την ανάγκη να φορτίζει τους τρίτους μει ενοχές, δηλαδή να μοιράζει αφειδώς στους τρίτους την ιδιότητα του θύτη, ώστε να δημιουργήσει το γνώριμο περιβάλλον, μέσα στο οποίο έχει μάθει να λειτουργεί.
Το θύμα παρατηρεί και ανασύρει από τους άλλους μόνο ή κυρίως εκείνα που θα επιβεβαιώσουν όσα ήδη πιστεύει γι αυτούς και πιστεύουν αυτοί για τον εαυτό του: ότι δηλαδή ο ίδιος είναι πάντα το θύμα στις διαπροσωπικές του σχέσεις και οι άλλοι θύτες.
Μέσα από τη διαδικασία αυτή το θύμα πιέζει ασυνείδητα το θύτη με τη συμπεριφορά του, έτσι ώστε το ίδιο να αισθάνεται και να ενεργεί ως θύμα και ο άλλος ως θύτης. Έτσι σιγά σιγά, οι ρόλοι αυτοί αρχίζουν να κατανέμονται σ' αυτή τη διαπροσωπική σχέση, να εμπεδώνονται και να παγιώνονται.
Το αποτέλεσμα αυτό επιτυγχάνεται με δυο βασικούς τρόπους/διαδικασίες:
1. Ο θύτης (ή ορθότερα, ο υποψήφιος θύτης), αρχικά δέχεται από το θύμα συνεχόμενα μηνύματα (λέξεις, κινήσεις, συμπεριφορές κλπ), συνειδητά ή υποσυνείδητα και σιγά σιγά, αν έχει ήδη μέσα του επεξεργαστεί το συγκεκριμένο ρόλο (δηλαδή ήδη νοιώθει θύτης), ακόμη και σε λανθάνουσα κατάσταση, ύστερα από τόσα ερεθίσματα, θα υιοθετήσει τελικά το ρόλο του θύτη.
2. Στη δεύτερη εκδοχή, κάποιος που έχει ήδη μάθει από τα βιώματά του να είναι θύτης, βρίσκει συνήθως έναν σύντροφο, βολικό να υποδυθεί το ρόλο του θύματος. Μάλιστα, ακόμη κι αν το θύμα δεν έχει αναπτύξει ενεργητικά το ρόλο αυτό, μέσα από τη συμβίωση και τη συναλλαγή με το σύντροφο-θύτη, θα μάθει αργά ή γρήγορα να συμπεριφέρεται ως θύμα, όχι επειδή το έχει ανάγκη αλλά γιατί έχει πλέον βρει τον κατάλληλο δότη, ο οποίος κατορθώνει να απελευθερώσει και να βγάλει στην επιφάνεια όλη την ενοχικότητα που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν κρυμμένη.
Το θύμα, σε αυτή τη δεύτερη περίπτωση, λειτουργεί μέσα από την αυτοενοχή, ενώ στην προηγούμενη περίπτωση, το θύμα -εκείνο δηλαδή που έχει ανάγκη να βιώνει τη ζωή ως θύμα- λειτουργεί μέσα από την ανάγκη να φορτίζει τους τρίτους μει ενοχές, δηλαδή να μοιράζει αφειδώς στους τρίτους την ιδιότητα του θύτη, ώστε να δημιουργήσει το γνώριμο περιβάλλον, μέσα στο οποίο έχει μάθει να λειτουργεί.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου