Ο ηλίθιος "θρύλος" Μωχάμεντ Άλι, οι πολεμικές τέχνες και τα παιδιά

Τα τελευταία χρόνια, 15χρονα ή ακόμη και μικρότερα παιδιά, ορισμένες φορές και κορίτσια, ασχολούνται όλο και περισσότερο με τις επονομαζόμενες "πολεμικές τέχνες" (martial arts) στο πλαίσιο των οποίων αλληλοχτυπιούνται στο κεφάλι, στο στήθος και στην κοιλιά με γροθιές, κλωτσιές, γονατιές κλπ., όπως οι αντίστοιχοι "αθλητές" των ανδρικών πολεμικών τεχνών. Εδώ δεν πρόκειται για πυγμαχία με καλυμμένα χέρια και με προστατευμένο κεφάλι με κράνος -όπως διεξαγόταν μέχρι πρόσφατα η πυγμαχία στους Ολυμπιακούς αγώνες- αλλά για χτυπήματα με γυμνά χέρια και πόδια σ' ολόκληρο το σώμα. Συχνά, μάλιστα, οι "αθλητές" αυτοί γλιστράνε πάνω στο ρίνγκ από τα αίματα που είναι χυμένα στο δάπεδο, ενώ έχουν σημειωθεί και σημειώνονται θάνατοι

 https://www.youtube.com/watch?v=2ijXVZLLm5Y
 https://en.wikipedia.org/wiki/Fatalities_in_mixed_martial_arts_contests
 ή σοβαρότατοι τραυματισμοί: 

https://www.legitgamblingsites.com/blog/five-most-devastating-injuries-in-mma/ https://www.youtube.com/watch?v=xEYeLx3pKqY
Τα παιδιά αυτά κινδυνεύουν όχι μόνο από τους τραυματισμούς και τα σοβαρά προβλήματα υγείας αλλά και από τη στρεβλή και ανήθικη διαπαιδαγώγηση που υφίστανται, αφού, με το πρόσχημα του αθλητισμού και της αυτοάμυνας, εκπαιδεύονται να χτυπάνε άλλους ανθρώπους. Τα χτυπήματα βέβαια αυτά τα δίνουν αρχικά σε συναθλητές τους στο πλαίσιο της προπόνησης ή των αγώνων, αργότερα, όμως, θα τα δίνουν σε συνανθρώπους τους, όπως άλλωστε συμβαίνει και με τους άντρες που ασχολούνται επαγγελματικά με τα "αθλήματα" αυτά, αρκετοί από τους οποίους καταλήγουν μπράβοι σε νυχτερινά μαγαζιά και πολύ συχνά στη φυλακή λόγω παραβατικότητας και εγκληματικότητας.
Πρόκειται για την κατάντια μιας κοινωνίας, στην οποία οι άνθρωποι, εξαθλιωμένοι ψυχικά και πνευματικά, δεν εκπαιδεύονται στην άσκηση ενός επαγγέλματος ή στην εκμάθηση μιας δεξιότητας ή επιστήμης ή τέχνης, ώστε να είναι χρήσιμοι στην κοινωνία αλλά εκπαιδεύονται να χτυπούν τους συνανθρώπους τους...
Εξάλλου, αυτό το θέαμα δεν είναι αθλητισμός διότι δεν προάγει τη σωματική ούτε την ψυχική και πνευματική υγεία και την ευγενή άμιλλα, αφού έχει μοναδικό σκοπό την εξουδετέρωση του αντιπάλου, τη στιγμή, μάλιστα, που υπάρχουν εκατοντάδες σπορ και αγωνίσματα, ατομικά ή ομαδικά, με τα οποία μπορεί κάποιος να ασκήσει το σώμα και το πνεύμα του και να διοχετεύσει την ενέργειά του, τη δυναμικότητά του και το ταλέντο του, ώστε να είναι χρήσιμος στον εαυτό του και στην κοινωνία.
Τρανό παράδειγμα παρόμοιας περίπτωσης και μάλιστα επαγγελματικής πυγμαχίας -η οποία, σημειωτέον, έχει περισσότερους κανόνες προφύλαξης από τις πολεμικές τέχνες- ήταν ο θεωρούμενος "θρύλος" του μποξ Μοχάμεντ Άλι (Κάσιους Κλέι)

 -σύμβολο ορισμένων Αφροαμερικανών στο κίνημα για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα στις ΗΠΑ- ο οποίος αρνήθηκε να υπηρετήσει την θητεία του στον αμερικανικό στρατό γιατί ισχυριζόταν ότι ήταν κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, λόγος για τον οποίο το 1967 οδηγήθηκε στο δικαστήριο για ανυποταξία και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 5 ετών και χρηματικό πρόστιμο 10.000 δολαρίων ενώ του αφαιρέθηκε η άδεια του αθλητή πυγμαχίας και ο τίτλος του πρωταθλητή.

Ο πρωταθλητής αυτός, λοιπόν, επί 20 και πλέον χρόνια μετά την απόσυρσή του από την πυγμαχία, ήτοι από το 1996 μέχρι το 2016 (οπότε πέθανε), υπέφερε από τη νόσο του Πάρκινσον, λόγω των χτυπημάτων που δεχόταν ως μποξέρ στο κεφάλι του κατά τη διαδρομή της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας, ζώντας ένα βίο αβίωτο σε αναπηρικό καροτσάκι, αδυνατώντας να αυτοεξυπηρετηθεί... Αμφιβάλλω αν υπάρχουν άνθρωποι που θα ήθελαν είτε αυτοί είτε τα παιδιά τους να του μοιάσουν... 

Αυτός ήταν ο θρύλος του μποξ...Ένας ηλίθιος και μισός!