Freesociety

Στη χώρα μας επικρατεί ήδη από την τουρκοκρατία μια στενή, κλειστή, οικογενειακή, «συγγενοκρατική», περιοριστική και φοβική νοοτροπία, που δεν συμβιβάζεται ούτε με τη σύγχρονη ανοιχτή κοινωνία και παγκοσμιοποιημένη οικονομία, ούτε με την πολυπολιτισμικότητα, μέσα στην οποία αναγκαία καλούμαστε να ζήσουμε, να εργαστούμε και να αναπτυχθούμε ως οικονομικά υποκείμενα και πολίτες. Το σπουδαιότερο, μάλιστα, χαρακτηριστικό αυτής της νοοτροπίας είναι ότι δεν απαντάται μόνο στο Δημόσιο τομέα της κοινωνίας και της οικονομίας (π.χ. πελατειακές και προνομιακές σχέσεις στις οικογενειοκρατούμενες, κομματικοκρατούμενες και πελατειακές δημόσιες υπηρεσίες, επιχειρήσεις, οργανισμούς, κλπ) αλλά ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα, τις ιδιωτικές σχέσεις της κοινωνίας (καθημερινές κοινωνικές και συγγενικές σχέσεις, φιλίες, σχέσεις εθιμοτυπίας, συναναστροφές κλπ.), μάλιστα δε ακόμα και σ’ αυτή καθαυτή την ιδιωτική οικονομία, κρατικοδίαιτη ή μη, δηλαδή τις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Πρόκειται για μια κοινωνία, στ

Η ένορκη βεβαίωση είναι ένα γραπτό κείμενο το οποίο, στην πράξη, συντάσσει ο δικηγόρος στο γραφείο του και απλώς υπογράφεται ενόρκως από ένα μάρτυρα ενώπιον ενός Συμβολαιογράφου (εκτός του Δικαστηρίου), ώστε να χρησιμοποιηθεί αργότερα στο δικαστήριο για την απόδειξη των ισχυρισμών ενός διαδίκου. Οι ένορκες βεβαιώσεις αρχικά θεωρούνταν απλά μαρτυρικά έγγραφα ("εκμαρτύρια"), όπως περίπου π.χ. μια ιδιωτική επιστολή, από την οποία το Δικαστήριο μπορούσε να βγάλει απλώς συμπεράσματα (τεκμήρια) σχετικά με τα αποδεικτέα θέματα μιας υπόθεσης και δεν είχαν την αυξημένη βαρύτητα της μαρτυρικής κατάθεσης που λαμβάνεται ενόρκως στο ακροατήριο του δικαστηρίου, ύστερα από ερωτήσεις που υποβάλλει το Δικαστήριο και οι πληρεξούσιοι δικηγόροι στο μάρτυρα που καταθέτει. Επειδή όμως στην πράξη οι ένορκες βεβαιώσεις χρησιμοποιήθηκαν καταχρηστικά, δηλαδή για την καταστρατήγηση του περιορισμού της εμμάρτυρης απόδειξης (αφού δεν είχαν τους αντίστοιχους περιορισμούς των μαρτυρικών καταθέσεων λόγω ύ

Είναι πλέον σαφές ότι η παρούσα κυβέρνηση (εκτελεστική εξουσία) δεν μπορεί να λειτουργήσει στο πλαίσιο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας -συνεπώς ούτε και η αντίστοιχη Πολιτεία και κοινωνία- αφού εισηγείται στο Κοινοβούλιο (νομοθετική εξουσία) νόμους προς ψήφιση (νομοσχέδια) που δεν τους θέλει ούτε σκοπεύει να τους εφαρμόσει δηλαδή νόμους ψεύτικους (ή υποκριτικούς ή προσχηματικούς), αλλά τους ψηφίζει απλώς και μόνο για να δείξει (δηλ. καμώνεται) ότι συμμορφώνεται με τις σχετικές απαιτήσεις των δανειοδοτών (E,K.T., Δ.Ν.Τ κλπ.), δηλώνοντας μάλιστα δημόσια, urbi et orbi*, πως είτε δεν πρόκειται να τους εφαρμόσει είτε ότι θα ψηφίσει αργότερα άλλους (παράλληλους και αντίθετους) νόμους για να εξοστρακίσει ή να εξουδετερώσει ή να απομειώσει την ισχύ των πρώτων, των ανεπιθύμητων. Η κατάσταση αυτή είναι εξωθεσμική, παρασυνταγματική και ασυμβίβαστη τόσο με την έννοια όσο και με το σκοπό της κρατικής εξουσίας ως σύνολο αλλά και ως προς το δόγμα της διάκρισης των εξουσιών, που αποτελεί

1. Η ενοχοποίηση των λέξεων γενικά Οι λέξεις που χρησιμοποιούμε υποδηλώνουν όχι μόνο τη μόρφωση και την ευφυΐα μας αλλά και τη (συνειδητή ή ασυνείδητη) στάση μας απέναντι στη ζωή: στάση ιδεολογική, ψυχολογική, αξιολογική, αισθητική. Στη χώρα μας, την τελευταία 30ετία ή και περισσότερο, ο θεσμός της "επιχείρησης" και, κατ' επέκταση, ο όρος, η έννοια και η αντίστοιχη λέξη (και τα παράγωγά της "επιχειρηματικότητα", "επιχειρηματίας" κλπ), φορτίστηκε αρνητικά, συχνά όχι άδικα, λόγω της γενικότερης κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας (έλλειψη υγιούς ιδιωτικής οικονομίας, σοσιαλιστικές ιδεοληψίες, πελατειακές σχέσεις, διαφθορά κλπ) διότι συνυφάνθηκε ή ταυτίστηκε με μια κακή πραγματικότητα, δηλαδή με την κομπίνα, τη βρώμικη και αθέμιτη συναλλαγή, την αδιαφάνεια, τον αθέμιτο πλουτισμό, την ευνοϊκή και προνομιακή μεταχείριση από το κράτος κλπ. Όπως, λοιπόν, γίνεται συνήθως, όταν μας ενοχλεί η κακή πραγματικότητα που δεν μπορούμε να αλλάξουμε, προσπαθούμε να

Δυστυχώς, ο καθηγητής Βενιζέλος θυσιάζει για πολλοστή φορά το Σύνταγμα -βλ. παλαιότερα το ζήτημα της ψήφου Αλευρά και τα χρωματιστά ψηφοδέλτια- το Συνταγματικό δίκαιο και την ιδιότητα του επιστήμονα Συνταγματολόγου στις σκοπιμότητες της κομματικής πολιτικής και στην ιδιότητα του κομματικού στελέχους! Σώφρον είναι, πάντως, να μην παρασύρονται οι πολίτες από κομματικές παρωπίδες...  Προφανώς το δημοψήφισμα είναι συνταγματικό και άκρως επιβεβλημένο από πολιτική και δημοκρατική άποψη! Το ζήτημα που θα κριθεί με το δημοψήφισμα δεν αφορά κάποιο "ψηφισμένο νομοσχέδιο" ούτε ζήτημα "δημοσιονομικό" (προϋποθέσεις που έπρεπε να υπάρχουν αθροιστικά για να απαγορεύεται από το Σύνταγμα), αφού ούτε ψηφισμένο νομοσχέδιο υπάρχει ούτε το ζήτημα που θα κριθεί με το δημοψήφισμα αφορά δημοσιονομικές σχέσεις των Ελλήνων πολιτών με το ελληνικό κράτος. Το δημοψήφισμα αφορά γενικότερα τις πολιτικές, νομισματικές και οικονομικές σχέσεις της χώρας μας με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς (π.χ. όροι χρ

Αναμφισβήτητα αναγκαίο, επείγον, έξυπνο και εκσυγχρονιστικό μέτρο η χρήση πλαστικού χρήματος (δηλ. χρεωστικών και πιστωτικών καρτών ) για την αποτελεσματική απόδοση του Φ.Π.Α. στο Δημόσιο, που, όμως, χρειάζεται ακόμη αρκετή προεργασία για την εγκατάσταση των ανάλογων μηχανισμών από επιχειρήσεις και επαγγελματίες, τη διασύνδεσή τους με το Υπουργείο Οικονομικών, καθώς και την εκπαίδευση (με τηλεοπτικά μηνύματα, διαφημίσεις κλπ.) του καταναλωτικού κοινού! Γενικότερα, πάντως, το πλαστικό χρήμα ευνοεί την αλόγιστη κατανάλωση διότι δεν μετράς τα χρήματα που ξοδεύεις ενώ, για μεν τη "χρεωστική κάρτα" χρειάζεται ένας λογαριασμός καταθέσεων σε ευρώ στην Τράπεζα με τον οποίο και θα συνδέεται η κάρτα ενώ η "πιστωτική κάρτα" χορηγείται από την Τράπεζα με το τελευταίο εκκαθαριστικό σημείωμα της Εφορίας και έχει ορισμένο πιστωτικό όριο. Η διαφορά τους συνίσταται στο ότι, όταν αγοράζουμε με τη χρεωστική κάρτα, τα χρήματα αυτά αφαιρούνται από τον καταθετικό λογαριασμό μας που, αν

Είμαστε στη χώρα του ραχατιού, της ανομίας, της δημοσιοϋπαλληλίας, του δήθεν "διδάσκειν" των καθηγητών και δήθεν "μανθάνειν" των μαθητών (άλλωστε υπάρχουν και φροντιστήρια,,,), του μπάρμπα στην Κορώνη (που όλο και κάπου θα μας βολέψει,,,), του επιδεικνύεσθαι και προβάλλεσθαι, του φραπέ σε πλαστικό, των αραχτών της καφετέριας με γυαλί ηλίου, του συνδικαλισμού του δεκαπενταμελούς και των καταλήψεων στα σχολεία (όποτε το απαιτούν οι συνδικαλιστικές και κομματικές ανάγκες των καθηγητικών συντεχνιών ΟΛΜΕ, ΕΛΜΕ και δεν συμμαζεύεται,,,), της μείωσης του εκπαιδευτικού κύρους του δάσκαλου και της χρησιμοποίησης των μαθητών ως εργαλείων για την ικανοποίηση των οικονομικών αιτημάτων των καθηγητών, της 20λεπτης (αντί 45λεπτης) διδακτικής ώρας (που όταν πας να την αντιστρέψεις "χαλάς την πιάτσα",,,), της έλλειψης βασικών τεχνολογικών υποδομών στα σχολεία, καθώς και στη χώρα που εισάγονται στο Πανεπιστήμιο φοιτητές με βαθμούς κάτω απ' τη βάση και αποκτώνται πτυχ

Το Σύνταγμά μας (άρθρο 42) προβλέπει δύο είδη δημοψηφισμάτων, καθένα από τα οποία εξυπηρετεί διαφορετικές πολιτικές ανάγκες και έχει διαφορετικές προϋποθέσεις και νομικοπολιτικές συνέπειες. Πρόκειται για το δημοψήφισμα για "κρίσιμα εθνικά θέματα" και το δημοψήφισμα για "ψηφισμένο νομοσχέδιο που ρυθμίζει σοβαρό κοινωνικό ζήτημα" (εκτός από τα δημοσιονομικά). Και τα δύο είδη δημοψηφισμάτων τα προκηρύσσει, ως τυπικά αρμόδιος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (ΠτΔ) με σχετικό Προεδρικό Διάταγμα (Π.Δ) εν ώ η επιλογή του ενός ή του άλλου αποτελεί ουσιαστική πολιτική επιλογή της κυβέρνησης, αφενός, ανάλογα με τη φύση και το είδος του ζητήματος και αφετέρου, ανάλογα με την τρέχουσα πολιτική συγκυρία, καθόσον τα πεδία εφαρμογής και των δύο δημοψηφισμάτων (και των δύο αντίστοιχων εννοιών: "κρίσιμο εθνικό θέμα" και "σοβαρό κοινωνικό ζήτημα") συχνά τέμνονται ή και ταυτίζονται. Βέβαια το δεύτερο είδος δημοψηφίσματος προϋποθέτει "ψηφισμένο νομοσχέδιο"

Όπως φαίνεται, με νομοσχέδιο του Υπ. Δικαιοσύνης, πρόκειται να θεσμοθετηθεί το bullying, ως ιδιαίτερη μορφή ποινικά αξιόλογης συμπεριφοράς που θα τιμωρείται, εφόσον προξενεί όχι μόνο σωματική κάκωση αλλά και βλάβη της σωματικής ή ψυχικής υγείας. Βαρύτερη ποινή επιβάλλεται αν το θύμα είναι ανήλικο ή ανυπεράσπιστο ή ήταν υπό την επιμέλεια ή την εξουσία του δράστη καθώς και αν η βλάβη προήλθε από κακόβουλη παραμέληση των υποχρεώσεων του δράστη (εγκατάλειψη). Συγκεκριμένα η νέα διάταξη υπό τον τίτλο "πρόκληση βλάβης με συνεχή σκληρή συμπεριφορά" έχει ως εξής: "Αν δεν συντρέχει περίπτωση βαρύτερης αξιόποινης πράξης, τιμωρείται με φυλάκιση όποιος με συνεχή σκληρή συμπεριφορά προξενεί σε τρίτον σωματική κάκωση ή άλλη βλάβη της σωματικής ή ψυχικής υγείας. Αν το θύμα δεν συμπλήρωσε ακόμη το δέκατο όγδοο έτος της ηλικίας του ή δεν μπορεί να υπερασπίσει τον εαυτό του και ο δράστης το έχει στην επιμέλεια ή στην προστασία του ή ανήκει στο σπίτι του δράστη ή έχει μαζί του σχέση εργα