Παιδεία ώρα μηδέν

Είμαστε στη χώρα του ραχατιού, της ανομίας, της δημοσιοϋπαλληλίας, του δήθεν "διδάσκειν" των καθηγητών και δήθεν "μανθάνειν" των μαθητών (άλλωστε υπάρχουν και φροντιστήρια,,,), του μπάρμπα στην Κορώνη (που όλο και κάπου θα μας βολέψει,,,), του επιδεικνύεσθαι και προβάλλεσθαι, του φραπέ σε πλαστικό, των αραχτών της καφετέριας με γυαλί ηλίου, του συνδικαλισμού του δεκαπενταμελούς και των καταλήψεων στα σχολεία (όποτε το απαιτούν οι συνδικαλιστικές και κομματικές ανάγκες των καθηγητικών συντεχνιών ΟΛΜΕ, ΕΛΜΕ και δεν συμμαζεύεται,,,), της μείωσης του εκπαιδευτικού κύρους του δάσκαλου και της χρησιμοποίησης των μαθητών ως εργαλείων για την ικανοποίηση των οικονομικών αιτημάτων των καθηγητών, της 20λεπτης (αντί 45λεπτης) διδακτικής ώρας (που όταν πας να την αντιστρέψεις "χαλάς την πιάτσα",,,), της έλλειψης βασικών τεχνολογικών υποδομών στα σχολεία, καθώς και στη χώρα που εισάγονται στο Πανεπιστήμιο φοιτητές με βαθμούς κάτω απ' τη βάση και αποκτώνται πτυχία που, συχνά, δεν αντιπροσωπεύουν καμία γνώση, παρά μόνο έναν τυπικό τίτλο για μοριοδότηση και πρόσληψη στο Δημόσιο....
Στα Πανεπιστήμια επικρατεί η συνδικαλιστική και καθηγητική δημοσιοϋπαλληλία και η περιθωριοποίηση και ο εκφοβισμός των μη κομματικοποιημένων καθηγητών και φοιτητών από την ακαδημαϊκή ζωή, καθώς και η επιδεικτική συμπόρευση της πλειοψηφίας του κομματικού καθηγητικού κατεστημένου με τις φοιτητικές κομματικές παρατάξεις λόγω των κοινών αναξιοκρατικών κομματικών, ακαδημαϊκών συμφερόντων και αμοιβαίων εξυπηρετήσεων, όπως η προώθηση ημέτερων, η αποφυγή αξιολόγησης εκπαιδευτών και εκπαιδευομένων, η χαμηλή ποιότητα σπουδών και συγγραμμάτων, η αναξιοκρατική βαθμολογία κλπ.
Σ' αυτή, όμως, τη χώρα, κάποτε υπήρχε καλύτερη παιδεία, αξιοκρατία και αριστεία, ιδίως κατά το χρονικό διάστημα μετά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο και μέχρι τη δεκαετία του 1980, ακόμη, μάλιστα, και κατ' αυτή τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας (1967-1973) με ό,τι κακό, βέβαια, αυτό συνεπαγόταν για μια ελεύθερη παιδεία λόγω του αυταρχισμού, της λογοκρισίας και της ανελευθερίας στην τέχνη, τη διδασκαλία και την επιστήμη, την ελευθερία και τη δημοκρατία. Βέβαια, η παιδεία εκείνη, όπως και η προηγηθείσα παιδεία του "114" εξέθρεψαν τη γενιά του Πολυτεχνείου και την αποκατάσταση και θεμελίωση της Πολιτικής Δημοκρατίας...
Σήμερα, τα αποτελέσματα της αθλιότητας της παιδείας καταδεικνύονται από τη χαμηλή διεθνή κατάταξη των Πανεπιστημίων μας και το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο των αποφοίτων και των καθηγητών. Φαίνεται, όμως, και στο χώρο της εργασίας και ιδίως στην προσφορά των θλιβερών δημοσίων υπηρεσιών, στον ιδιωτικό τομέα από τις χαμηλές δεξιότητες, τη χαμηλή τεχνική εξειδίκευση των εργαζομένων και την παραγωγή μη ανταγωνιστικών προϊόντων, αλλά και στην καθημερινή (πραγματική και διαδικτυακή) ζωή, από την (προφορική και γραπτή) εκφραστική αδυναμία των περισσότερων πτυχιούχων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, οι οποίοι συχνά αδυνατούν να διατυπώσουν μια (συντακτικά, νοηματικά και ορθογραφικά) σωστή πρόταση στην ελληνική γλώσσα... Συχνά, μάλιστα, πολλοί απόφοιτοι όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης δεν προφέρουν σωστά πολλές ελληνικές λέξεις, πράγμα που οφείλεται στην άγνοια των κανόνων συλλαβισμού και στην έλλειψη εξοικείωσης με τον ορθό προφορικό λόγο.
 Όλα αυτά τα διαπιστώνει εύκολα κανείς ακόμη και με μια γρήγορη ματιά στο διαδίκτυο, όπου επικρατεί το κόπι πέιστ λανθασμένων ελληνικών, τα γκρίκλις, οι ακατανόητες προτάσεις, η ανορθογραφία, η κακή σύνταξη κλπ. Τα συναντά όμως κανείς και στον καθημερινό λόγο των διανοούμενων, των εκπαιδευτικών, των επιστημόνων και των πολιτικών μας, όπως και στο χαμηλό πολιτιστικό  και μορφωτικό επίπεδο της καθημερινής γραπτής και προφορικής ενημέρωσης, της έντυπης, ραδιοφωνικής και τηλεοπτικής δημοσιογραφίας κλπ
Εν κατακλείδι, φαίνεται ότι ο μέτριος μαθητής του "τότε" είναι ο αριστούχος μαθητής του "σήμερα"... Μια αριστεία του σήμερα, που, συχνά, είναι κάλπικη και ψευδεπίγραφη, αφού στηρίζεται σε συγκυριακές επιδόσεις απομνημόνευσης, σε συγκεκριμένη αποστήθιση εκπαιδευτικής ύλης και σε αναξιοκρατική βαθμολόγηση...
Κατά τα λοιπά, κυβέρνηση και αντιπολίτευση "κονταροχτυπιούνται", παπαρολογώντας σχετικά με το θεσμό των πειραματικών και προτύπων σχολείων, το Πανεπιστημιακό άσυλο, τις παρελάσεις των μαθητών, αγνοώντας την αθλιότητα και χαλαρότητα της παρεχόμενης παιδείας ...
Υ.Γ. Βρακί δεν έχει ο κώλος μας, γαρίφαλο στ' αυτί μας"...