Περί βίας και εγκλημάτων

Ματαιοπονούν όσοι επιχειρούν -επαναλαμβάνοντας νεολογισμούς ή ιδεολογικά φορτισμένες λέξεις, όπως γυναικοκτονία, πατριαρχία, ρατσισμός, φασισμός, σεξισμός, έμφυλη βία κλπ., είτε να καθιερώσουν νέους γλωσσικούς όρους για κοινωνικά φαινόμενα που δεν υπάρχουν είτε να ιδεολογικοποιήσουν ή να κομματικοποιήσουν το έγκλημα και τη βία για να ενοχοποιήσουν ολόκληρες κατηγορίες ανθρώπων, αφού η ενοχοποίηση που επιθυμούν δεν θεμελιώνεται με επιστημονικά στοιχεία, κριτήρια και κοινωνιολογικές μελέτες...

Η αναγωγή των αιτιών του φαινομένου του εγκλήματος και της βίας σε αφηρημένες έννοιες όπως πατριαρχία, σεξισμός, διαπαιδαγώγηση και άλλες ιδεολογικά φορτισμένες έννοιες και θεσμούς, είναι λόγοι που εν τέλει υποβαθμίζουν ή αναιρούν την ατομική ευθύνη του δράστη και μεταθέτουν την ευθύνη του στην κοινωνία, κι έτσι καθιστούν την πράξη του δικαιολογημένη, ακόμα και ατιμώρητη. Διότι, με τη συλλογιστική αυτή, ακόμη και οι γονείς που διαπαιδαγώγησαν τον εγκληματία, ούτε αυτοί είναι υπεύθυνοι, αφού κι αυτοί από κάποιους παρόμοιους γονείς διαπαιδαγωγήθηκαν οπότε, συνεχίζοντας την αλυσίδα της διαδοχής, για να βρούμε τον υπαίτιο, το φταίχτη της κακοδαιμονίας μας, φτάνουμε στους πρωτόπλαστους... Συλλογισμός που οδηγεί σε λογικό παράδοξο.

Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν μέσα στις ίδιες ή παρόμοιες βιοτικές, συναισθηματικές και κοινωνικές συνθήκες με το δράστη, αλλά αυτοί δεν κάνουν έγκλημα ούτε χρησιμοποιούν βία (π.χ. ο ένας από τα δυο αδέλφια μιας οικογένειας). Το έγκλημα το επέλεξαν ελάχιστοι κι αυτός είναι ο λόγος που η κοινωνία τους διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους, τους αποδίδει κατηγορίες, τους εξετάζει και αποφασίζει με τους θεσμούς της την ανάλογη ποινική και σωφρονιστική μεταχείρισή του, ώστε, αφενός να προστατευτεί η ίδια απ' αυτόν και, αφετέρου, να επιδιώξει την επανένταξή του στην κοινωνία.

Συνεπώς δεν είναι ορθό να αποδίδουμε την ευθύνη κάποιου για το έγκλημα που διέπραξε σε φιλοσοφικές έννοιες, ιδεολογίες, κατηγορίες ανθρώπων και θεσμούς (π.χ. πατριαρχία, φασισμός, σεξισμός, αστική τάξη, πλούσιοι, φτωχοί κλπ), που καταλήγουν στην απόδοση ευθύνης σε θεσμούς ή σε αόριστες κατηγορίες ανθρώπων δηλαδή, εν τέλει, σε κανένα! Γιατί, εκεί ακριβώς οδηγεί η ιδεολογικοποίηση και η ιδεολογική και κομματική εκμετάλλευση του εγκλήματος. Στην απαλλαγή του δράστη από την ατομική ευθύνη!

Οι παραπάνω αντιεπιστημονικοί και ανορθολογικοί ισχυρισμοί περί ιδεολογικοποίησης του εγκλήματος αποτελούν προϊόντα είτε κομματικών είτε ιδεοληπτικών αντιλήψεων είτε, ακόμη, και δυσμενών προσωπικών και οικογενειακών βιωμάτων! Οι κομματικές και ιδεοληπτικές αντιλήψεις, ειδικότερα, στηρίζονται στη γνώση της λαϊκής ψυχοσύνθεσης και της μαζικής ψυχολογίας, του ευσυγκίνητου και της ευπιστίας της και της επίδρασης που ασκεί επάνω της ο εντυπωσιασμός και η επανάληψη! Έτσι, επαναλαμβάνοντας με κάθε αφορμή τους όρους "γυναικοκτονία" , "σεξισμός", "πατριαρχία" κλπ τείνει ο κάθε όρος και νεολογισμός να γίνει αποδεκτός και στο τέλος να επικρατήσει.

Υποστηρίζοντας τις παραπάνω ιδεοληψίες, ούτε την προσωπική μας δυστυχία ή κακοδαιμονία μπορούμε να εξευμενίσουμε, ούτε να απαλλαγούμε από τις ευθύνες μας για τους κακούς χειρισμούς των κακών ή ατυχών επιλογών που μας κόστισαν άσχημα βιώματα. Ούτε, τέλος, το μένος μας κατά του αντίθετου φύλου -που σήμερα εμφανίζεται ιδίως με το ένδυμα της μισανδρίας, ήτοι του μίσους κατά του λευκού άνδρα της δυτικής κοινωνίας- μπορούμε έτσι να δικαιολογήσουμε...

Πιο χρήσιμοι οδηγοί ανάλυσης και εξήγησης των εγκλημάτων και της βίας είναι ο συχνά διαταραγμένος ψυχισμός των εγκληματιών και το προβληματικό κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο αυτοί διαμορφώνονται, ενεργούν και διαβιώνουν (π.χ. φτώχεια, έλλειψη παιδείας, κοινωνικό περιθώριο, προβληματική οικογένεια, φυλακές κλπ), πλην όμως ακόμη και οι αναλύσεις αυτές προϋποθέτουν σύνθετες επιστημονικές γνώσεις και στοιχεία, που ουδείς των παραπάνω προχειρολόγων σχολιαστών-αναλυτών διαθέτει. Οι περισσότεροι των παραπάνω προχειρολόγων ιδεοληπτικών εξαντλούν την επιχειρηματολογία τους σε ύβρεις, κομματικούς αφορισμούς και αναλύσεις κλειδαρότρυπας, ορισμένες φορές διανθισμένων με λογοτεχνικές διατυπώσεις, ποιήματα και σοφίσματα, που εξυπηρετούν ιδιοτελείς ή κομματικούς σκοπούς, ενώ πολλοί απ' αυτούς επιδιώκουν για ιδιοτελείς λόγους να φανούν αρεστοί και ελκυστικοί σε άλλες κατηγορίες ανθρώπων, όπως π.χ. στους ψηφοφόρους, στις γυναίκες, στους έγχρωμους, στους αλλοδαπούς, στα μειονεκτούντα άτομα κλπ...

Χείριστος σύμβουλος, συνεπώς, είναι η εξήγηση και ερμηνεία των περιπτώσεων βίας και εγκλημάτων είτε με βάση ιδεολογικοπολιτικά ή ιδεοληπτικά κριτήρια είτε με βάση τις κακές προσωπικές εμπειρίες και βιώματά μας...

Όσοι ερμηνεύουν τη βία και το έγκλημα με βάση τις προσωπικές τους εμπειρίες, απλώς προδίδουν τις ψυχαναγκαστικές προκαταλήψεις τους και τον ανορθολογισμό τους, ενώ η σχετική εμμονή τους προδίδει το προβληματικό συναισθηματικό παρελθόν τους, τις δυσάρεστες εμπειρίες και βιώματά τους, καθώς και τις προσωπικές αδυναμίες και τα ελαττώματά τους, ακόμη και τις κακές επιλογές συντρόφων και κοινωνικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο επέλεξαν να ζουν, στοιχεία που τους καθιστούν επίφοβους, απρόβλεπτους, προβληματικούς και ανεπαρκείς στις προσωπικές και συναισθηματικές τους σχέσεις...