Οι βραχονησίδες της Σύμης, οι τούρκικες ευχές για το '21 και οι εγχώριες δηλώσεις για τις "απέραντες" ακρογιαλιές της Τουρκίας στο Αιγαίο...

 

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έστειλε ευχές στην Ελλάδα για την επέτειο της επανάστασης του 1821 (!), μια επανάσταση που ολοκληρώθηκε το 1827, όταν ο τριεθνής στόλος υπό τους ναυάρχους Δεριγνί, Κόδριγκτον και Χέιδεν κατατρόπωσε τον τουρκοαιγυπτιακό του Ιμπραήμ έξω από το Ναβαρίνο και άνοιξε το δρόμο για την ελληνική ανεξαρτησία...

Τηρουμένων των ιστορικών και γαιοπολιτικών αναλογιών, οι τούρκικες ευχές είναι σα να ευχόμαστε εμείς οι Έλληνες στους Τούρκους για την επέτειο της νίκης των Νεότουρκων του Κεμάλ κατά του Ελληνικού στρατού στο Σαγγάριο τον Αύγουστο του 1921 και στο Αφιόν Καραχισάρ τον Αύγουστο 1922, καθώς και για την μετέπειτα καταστροφή και σφαγή των Ελλήνων της Σμύρνης το Σεπτέμβριο του 1922...

Επειδή όμως τέτοιες ευχές είναι παρεξηγήσιμες έως επικίνδυνες, ας αρκεστούμε προσωρινά στις από 29/3/2023 δηλώσεις της Ντόρας Μπακογιάννη στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ για τις απέραντες ακρογιαλιές των Τούρκων στο Αιγαίο...

Οι ευχές αυτές μου θύμισαν τη δεκαετία του 1970, όταν, πιτσιρικάς ακόμα, ψάρευα με τον πατέρα μου με τη βάρκα στις απέραντες ακρογιαλιές των Δωδεκανήσων και στις βραχονησίδες της Σύμης κάτω από τη μύτη των Τούρκων - το νησί απέχει 3,7 μίλια από την εγγύτερη ακτή της Τουρκίας...

Θυμάμαι μάλιστα, μια φορά, ενώ ψαρεύαμε ανάμεσα στις βραχονησίδες, να προσπαθώ, άφωνος, κρύβοντας το φόβο μου, να διερευνήσω τις αντιδράσεις του, την ώρα που η κουπαστή της βάρκας έγερνε απότομα δεξιά και αριστερά μέχρι την επιφάνεια της θάλασσας από το δυνατό αέρα της αιγαιοπελαγίτικης φουσκοθαλασσιάς... Εκείνον, όμως, το μόνο που τον ένοιαζε ήταν το μήκος του παράμαλου* και το είδος του αγκιστριού που έπρεπε να βάλουμε για να τσιμπήσουν ευκολότερα τα ψάρια... Μόνοι εμείς στο απέραντο γαλανόλευκο του αρχιπελάγους, που χάνει τα όριά της η ελευθερία, νοιώθοντας με ασφάλεια ότι είσαι μέσα στην αγκαλιά της πατρίδας!

Στη φωτογραφία, που είναι σχετικά πρόσφατη, ακριβώς στο κέντρο της, είναι το σπίτι μας στη Σύμη -έχει πουληθεί πια- αυτό με τον ανοιχτόχρωμο κεραμιδί πρώτο όροφο και την τέντα ακριβώς πάνω από το μαύρο αυτοκίνητο. Εκεί ακριβώς έπιανε λιμάνι το πλοίο "Κανάρης", ύστερα από 26 ώρες ταξίδι απ' τον Πειραιά, που, στη διάρκεια του οποίου, τα κύματα έμπαιναν πάντα στο κατάστρωμα όταν είχε καιρό... Και είχε πάντα καιρό στη γνωστή "άγονη γραμμή"...

Τότε, τη δεκαετία του 1970, στο νησί δεν υπήρχαν δρόμοι ούτε αυτοκίνητα ενώ μπροστά απ' το σπίτι, στη θάλασσα, ήταν αραγμένη και δεμένη η βάρκα μας, που, όταν ερχόταν ο Κανάρης τη δέναμε λίγο πιο πέρα. Ήταν μια ψαρόβαρκα με πετρελαιομηχανή με μανιβέλα, που την είχε φτιάξει με τα χέρια του ο αδελφός του πατέρα μου, ο Στέφανος, καραβομαραγκός στην Ανάβυσσο. Τη βάρκα αυτή τη μετέφερε αργότερα ο πατέρας μου με πλοίο από τη Σύμη στον Πειραιά και από κει στο Λιμανάκι ψαράδων στον Άγιο Νικόλαο, στην ΔΕΗ Κερατσινίου. Τέτοια τιμή στο αγαπημένο του σκαρί...

Πάντα προτιμούσα τα κουπιά της αντί της μηχανής, γιατί σχεδόν πάντα, όταν προσπαθούσα να βάλω μπρος χτυπούσα το χέρι μου στα πλαϊνά ξύλα λόγω της στενότητας και της μεγάλης πίεσης, όταν γύριζα τη μανιβέλα... Κι αν χτυπούσες το χέρι σου, δεν μπορούσες να κάνεις ούτε κουπί, πράγμα ιδιαίτερα επικίνδυνο αν το πάθαινες στ' ανοιχτά και τύχαινε να ήσουν μόνος σου και να έχει και καιρό... Κάτι που, μια φορά, μου είχε συμβεί... Γύρισα σπίτι βράδυ και ποτέ δεν είπα σε κανένα τίποτα... Το πάθημα μου έγινε μάθημα... Αν πετύχαινες, όμως, να σου πάρει μπρος η μηχανή, ξάπλωνες δίπλα στη λαγουδέρα σαν βασιλιάς και ταξίδευες μέσα στο απέραντο γαλάζιο...

Πόσοι και πώς άραγε χαίρονται έτσι σήμερα το απέραντο γαλάζιο της πατρίδας; Και μέχρι πότε άραγε...

Εκεί, στα 3,7 μίλια από τα παράλια της Τουρκίας να νοιώθεις με σιγουριά ότι είσαι μέσα στην καρδιά της πατρίδας...

--------------

* παράμαλο είναι το κομμάτι πετονιάς, το οποίο συνδέει το αγκίστρι με την υπόλοιπη αρματωσιά και που έρχεται σε άμεση επαφή με το ψάρι.