Τα Θεοφάνια, η πανδημία και η δυαρχία κράτους-εκκλησίας

Με αφορμή τα Θεοφάνια (Επιφάνια, Φώτα ή Φωτά ή Εορτή των Φώτων) -μεγάλη χριστιανική εορτή της Βάπτισης του Χριστού, που εορτάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα από την Ορθόδοξη εκκλησία- και το αντάρτικο της Εκκλησίας στο ζήτημα των απαγορεύσεων συνωστισμού των πιστών λόγω της πανδημίας, δεν πρέπει να μας διαφεύγουν τα εξής:

Δεν υπάρχει ούτε μία χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης -οικονομική και πολιτική ένωση είκοσι επτά ευρωπαϊκών κρατών στις οποίες περιλαμβάνεται και η χώρα μας- που η εθνική συνοχή της να μην εξαρτάται από το Σύνταγμα και τους νόμους αλλά από την Εκκλησία.... Τέτοια χώρα όμως είναι η δική μας... Σε τέτοιο σημείο, μάλιστα, που ούτε ο πάλαι ποτέ μέγας αναμορφωτής και πρώτος πολέμιος της εκκλησίας, Α. Παπανδρέου, τόλμησε να την ενοχλήσει (π.χ. στο ζήτημα της εκκλησιαστικής περιουσίας ή στο χωρισμό της από το κράτος) με εξαίρεση τον πολιτικό γάμο, τον όρκο και άλλα δευτερεύοντα... Δεν είναι τυχαίο, πάντως, ότι ακόμα κι ο ίδιος ο Α. Παπανδρέου παντρεύτηκε με θρησκευτικό γάμο, όπως και, σχεδόν, όλοι οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως κομμουνιστές, ενώ απαξάπαντες οι γονείς (αριστεροί και δεξιοί) συνεχίζουν να βαφτίζουν τα παιδιά τους -κάνουν το παιδί χριστιανό πριν ακόμα γίνει άνθρωπος...- άλλοτε φοβούμενοι την ισχύ της εκκλησίας κι άλλοτε πιστεύοντας ότι με τη βάπτιση του δίνουν όνομα, ενώ το όνομα δίδεται με την ονοματοδοσία -αστική δικαιοπραξία που γίνεται από τους γονείς στο ληξιαρχείο συνήθως στον τόπο όπου έχει δηλωθεί η γέννηση του παιδιού ή στον τόπο μόνιμης κατοικίας των γονέων. Η συντριπτική δε πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών αγνοεί ότι, εδώ και δεκαετίες, η βάπτιση δεν είναι υποχρεωτική, πράγμα που δεν το γνωρίζουν ακόμη και πολλοί "νομικοί"...

Ο χωρισμός κράτους και εκκλησίας ήταν πάγια θέση του ΠΑΣΟΚ, από το «συμβόλαιο με το λαό», διακήρυξη του 1981, αλλά και αργότερα., παρόλο που δεν τον υλοποίησε ποτέ...

Κι όλα αυτά γιατί η Εκκλησία ήταν και παραμένει ένας πανίσχυρος παράγοντας εθνικής συνοχής, που κατέχει πολιτική και κοινωνική εξουσία! Την οποία ασκεί όποτε και όπως θέλει...

Μια εξουσία, κατάλοιπο του Βυζαντίου και της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, αφού, όπως είναι γνωστό, στο μεν δυαρχικό Βυζάντιο την πολιτειακή εξουσία ασκούσαν μαζί ο Αυτοκράτορας και ο Πατριάρχης, ενώ στη διάρκεια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας αλλά και μετά την απελευθέρωση, η Εκκλησία παρέμεινε η κατευθυντήρια δύναμη του Έθνους, επικεφαλής της εθνικής αντίστασης, τόσο με τον αγώνα της κατά του εξισλαμισμού όσο και με τη συμμετοχή της σ' όλες τις εξεγέρσεις, ακόμα και διευθύνοντάς τες και έχοντας συχνά πολλούς μάρτυρες.

Αυτή την πολιτειακή εξουσία η εκκλησία συνεχίζει να την ασκεί αδιάλειπτα μέχρι σήμερα... Όποτε η ίδια κρίνει σκόπιμο...

Γι αυτό λοιπόν είμαστε ένα κράτος κατά το ήμισυ θεοκρατικό και κατά το ήμισυ πολιτικό! Άλλωστε, μόλις χθες ορκίστηκαν από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, μετά από κυβερνητικά παρακάλια, οι νέοι υπουργοί στον πρόσφατο ανασχηματισμό, ενώ πάντα γίνεται αγιασμός στην έναρξη των εργασιών της Βουλής κλπ κλπ...

Κατά τα λοιπά, θέλουμε να ανήκουμε στη Ευρώπη, που πολέμησε με λύσσα τη θεοκρατία και κατάφερε να χωρίσει την εκκλησία από το κράτος ήδη από το 18ο αιώνα...

Καλή φώτιση...