Ο ιστός της αράχνης (Η γραφειοκρατία, η πολυνομία και το πελατειακό κράτος)

Όποιος πιστεύει ότι η γραφειοκρατία του Δημοσίου και το πελατειακό κράτος έχουν καταργηθεί ή περιοριστεί ή οτι είναι δυνατό να περιοριστούν -οι ελάχιστες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα- πλανάται πλάνην οικτράν...
Το ίδιο κι όποιος νομίζει ότι εκσυγχρονίστηκαν με νέα οργανογράμματα οι υπηρεσίες του Δημοσίου και ότι εφαρμόστηκε η ηλεκτρονική διακυβέρνηση, ότι σταμάτησαν οι χάρτινες αιτήσεις και πρωτοκολλήσεις σε βιβλία (συχνά χωρίς να δίνεται αποδεικτικό έγγραφο με τον αριθμό πρωτοκόλλου), ότι καταργήθηκε το "πήγαινε και πάρε" ένα χαρτί από την άλφα υπηρεσία και "πήγαινέ το" στη βήτα υπηρεσία, ότι εξαλείφθηκε το φαινόμενο των ύπαλληλων, που, εν ώρα εργασίας, πηγαίνουν για ψώνια, τρώνε, πίνουν και καπνίζουν, συζητάνε αμέριμνοι και χαλαρά ή χρησιμοποιούν το γνωστό αυταρχικό ύφος και την τουρκοανατολίτικη κουλτούρα... Το ίδιο κι όποιος νομίζει ότι λειτουργεί η πολλάκις εξαγγελθείσα "υπηρεσία μιας στάσης" για τη δημιουργία νέας επιχείρησης, ότι σταμάτησαν οι χρονοβόρες αδειοδοτήσεις επιχειρήσεων, ότι καταργήθηκαν τα εμπόδια που βάζουν οι συντεχνίες στην άσκηση και το άνοιγμα των επαγγελμάτων, κλπ. κλπ.
Το πελατειακό-κομματικό κράτος έχει οικοδομήσει ένα εχθρικό, απόμακρο και αυτιστικό Δημόσιο με περιττές ή άχρηστες εργασίες, με εκατομμύρια χαμένες εργατόωρες, που καλύπτει ψεύτικες ή ανύπαρκτες ανάγκες και "εργάζεται" με συσσωρευμένα χαρτιά και φακέλους σε γραφεία, όπου παρέχεται ψευδαίσθηση εργασίας, απλώς και μόνο για τη διατήρηση θέσεων εργασίας, μικροεξουσίας και προνομίων για την εξυπηρέτηση της κομματικής πελατείας και μια στρεβλής, άδικης και κακώς εννοούμενης κοινωνικής πολιτικής με τεράστιο δημοσιονομικό κόστος και μηδενική κοινωνική προσφορά...
Η Δημόσια Διοίκηση είναι βυθισμένη σ' ένα χάος, που, αντί να καθοδηγεί και να διευκολύνει τον πολίτη και τον επιχειρηματία, του δημιουργεί εμπόδια, εκνευρισμό και καθυστερήσεις και συνιστά μια διαρκή πρόκληση για δωροδοκίες, "φιλοδωρήματα" και γρηγορόσημα. Πνίγει τον πολίτη, του περιπλέκει τη ζωή, τον αιχμαλωτίζει σε μια δαιδαλώδη πολυνομία με αντιφατικές και δυσερμήνευτες ερμηνείες και διευκρινίσεις νόμων, σε πολυάριθμες αποφάσεις και εγκυκλίους, που ερμηνεύουν τους τροποποιημένους νόμους και που όλοι μαζί απλώνουν ένα πυκνό και ζοφερό ιστό μιας τεράστιας αράχνης, που έχει αιχμαλωτίσει χιλιάδες ανθρώπους, που προσπαθούν με απόγνωση να ελευθερωθούν και χάνονται και πνίγονται όλο και περισσότερο στο βάθος του ιστού της, αδύναμοι να βρουν μια διέξοδο...