Δήμευση και υποχρεωτικό δάνειο ως μέσα κοινωνικής πολιτικής
"Δήμευση και υποχρεωτικό δάνειο ως μέτρα κοινωνικής πολιτικής"
Θεωρώ εξαιρετικά άστοχη, πρόχειρη και βεβιασμένη τη δήλωση του κ. Γλέζου περί συνάψεως υποχρεωτικού δανείου από τους πολίτες που έχουν εισόδημα πάνω από το ενδεικτικό ποσό των 20.000 ευρώ, διότι με τον επικοινωνιακά πρόχειρο, αόριστο και βεβιασμένο τρόπο που το εξήγγειλε, ανέσυρε ιδεολογικές μνήμες, αντανακλαστικά και συναισθήματα άκρως αρνητικά για την αριστερά, που θα κοστίσουν εκλογικά στο ΣΥΡΙΖΑ.
Το υποχρεωτικό δάνειο, όταν ταυτίζεται με την έννοια της δήμευσης, αποτελεί αντιδημοφιλές (ακόμα και για τους φτωχούς) μέτρο κοινωνικής πολιτικής, που δεν πλήττει το μεγάλο κεφάλαιο ή τα μεγάλα εισοδήματα αλλά την ατομική ιδιοκτησία στον πυρήνα της. Η εξαγγελία αυτή δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα και αποστροφή στην πλειοψηφία του κόσμου, που θεωρεί την ατομική ιδιοκτησία και την περιουσία ως ατομικό δικαίωμα, σύμφυτο με το δικαίωμα στην προσωπικότητά του και που, επιπλέον, είναι δικαίωμα κατοχυρωμένο τόσο από το σύνταγμα όσο και από την ευρωπαϊκή σύμβαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και τους κανόνες του διεθνούς δικαίου. Για το λόγο αυτό, ανεξάρτητα από την περιουσιακή του κατάσταση, κανένας δεν θέλει να στερηθεί την περιουσία του με αδικαιολόγητες, παράνομες και ηθικά μη νομιμοποιημένες περιουσιακές μετακινήσεις από τους «πλούσιους» στους «φτωχούς». Η κοινωνική πολιτική και η αναδιανομή του εισοδήματος πρέπει να γίνεται με κανόνες δικαίου μέσω της φορολογίας και των κοινωνικών παροχών (π.χ. επιδόματα ανεργίας, πολυτέκνων κλπ., επιδότηση εργασίας, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, κλπ.) και όχι με άμεση μεταφορά περιουσίας από τους «πλούσιους» στους «φτωχούς».
Και λίγα λόγια για τις έννοιες της δήμευσης και του υποχρεωτικού δανείου:
1. Δήμευση είναι η στέρηση της ιδιοκτησίας των αντικειμένων που είτε χρησίμευσαν στην τέλεση ενός εγκλήματος (κακουργήματος ή εκ δόλου πλημμελήματος) ή υπήρξαν προϊόντα ενός τέτοιου εγκλήματος, όπως π.χ. το όπλο της ανθρωποκτονίας, το όχημα μεταφοράς των ναρκωτικών, τα ίδια τα ναρκωτικά και τα χρήματα που καταβλήθηκαν για την αγορά τους κλπ. Η δήμευση έχει το χαρακτήρα παρεπόμενης ποινής ή μέτρου ασφαλείας και αποτελεί επιτρεπόμενη κάμψη του συνταγματικού δικαιώματος της ατομικής ιδιοκτησίας, εφόσον γίνεται στα πλαίσια του (γραπτού) νόμου με σεβασμό της αρχής της αναλογίας (= η επιβολή της να μην είναι ιδιαίτερα επαχθής και να μην υπερακοντίζεται ο σκοπός του νόμου ώστε η δήμευση να αποκτά χαρακτήρα πρωτεύουσας κύρωσης) και για την προστασία του δημοσίου συμφέροντος.
2. Το υποχρεωτικό δάνειο είναι μια αναγκαστική σύμβαση, που μπορεί να συμφωνηθεί έντοκη ή άτοκη για ορισμένο ή αόριστο χρόνο και μπορεί να έχει ως αντικείμενο χρήματα ή άλλα αντικαταστατά πράγματα (π.χ. ευρώ, βενζίνη σούπερ αμόλυβδη, κλπ). Με τη σύμβαση του δανείου ο δανειστής μεταβιβάζει κατά κυριότητα το δάνεισμα (π.χ. τα χρήματα, τη βενζίνη) στο δανειολήπτη και ο τελευταίος κατά τη λήξη του δανείου υποχρεούται να αποδώσει στον δανειοδότη πράγματα της ίδιας ποσότητας και ποιότητας (π.χ. ισόποσο κεφάλαιο, ίδια ποσότητα και ποιότητα βενζίνης κλπ).
3. Συμπέρασμα. Ένα υποχρεωτικό δάνειο, ως μέτρο κοινωνικής πολιτικής, που συνομολογείται ως αναγκαστική σύμβαση (έντοκη ή άτοκη) για ορισμένο χρόνο και που συνδυάζεται, εκτός από την επιστροφή του κεφαλαίου και με άλλα μέτρα οικονομικής πολιτικής (π.χ. φορολογικά κίνητρα, παράδοση μετοχών ή ομολογιών ή άλλων αξιογράφων, άλλα αντισταθμιστικά οφέλη) θα μπορούσε να έχει περισσότερες πιθανότητες αποδοχής και επιτυχίας από μια βεβιασμένη και χωρίς έρευνα εξαγγελία περί υποχρεωτικού δανείου που καταλείπει αμφιβολίες και δημιουργεί δικαιολογημένους φόβους για «απαλλοτρίωση» της ατομικής ιδιοκτησίας προς όφελος των οικονομικά ασθενέστερων.
Θεωρώ εξαιρετικά άστοχη, πρόχειρη και βεβιασμένη τη δήλωση του κ. Γλέζου περί συνάψεως υποχρεωτικού δανείου από τους πολίτες που έχουν εισόδημα πάνω από το ενδεικτικό ποσό των 20.000 ευρώ, διότι με τον επικοινωνιακά πρόχειρο, αόριστο και βεβιασμένο τρόπο που το εξήγγειλε, ανέσυρε ιδεολογικές μνήμες, αντανακλαστικά και συναισθήματα άκρως αρνητικά για την αριστερά, που θα κοστίσουν εκλογικά στο ΣΥΡΙΖΑ.
Το υποχρεωτικό δάνειο, όταν ταυτίζεται με την έννοια της δήμευσης, αποτελεί αντιδημοφιλές (ακόμα και για τους φτωχούς) μέτρο κοινωνικής πολιτικής, που δεν πλήττει το μεγάλο κεφάλαιο ή τα μεγάλα εισοδήματα αλλά την ατομική ιδιοκτησία στον πυρήνα της. Η εξαγγελία αυτή δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα και αποστροφή στην πλειοψηφία του κόσμου, που θεωρεί την ατομική ιδιοκτησία και την περιουσία ως ατομικό δικαίωμα, σύμφυτο με το δικαίωμα στην προσωπικότητά του και που, επιπλέον, είναι δικαίωμα κατοχυρωμένο τόσο από το σύνταγμα όσο και από την ευρωπαϊκή σύμβαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και τους κανόνες του διεθνούς δικαίου. Για το λόγο αυτό, ανεξάρτητα από την περιουσιακή του κατάσταση, κανένας δεν θέλει να στερηθεί την περιουσία του με αδικαιολόγητες, παράνομες και ηθικά μη νομιμοποιημένες περιουσιακές μετακινήσεις από τους «πλούσιους» στους «φτωχούς». Η κοινωνική πολιτική και η αναδιανομή του εισοδήματος πρέπει να γίνεται με κανόνες δικαίου μέσω της φορολογίας και των κοινωνικών παροχών (π.χ. επιδόματα ανεργίας, πολυτέκνων κλπ., επιδότηση εργασίας, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, κλπ.) και όχι με άμεση μεταφορά περιουσίας από τους «πλούσιους» στους «φτωχούς».
Και λίγα λόγια για τις έννοιες της δήμευσης και του υποχρεωτικού δανείου:
1. Δήμευση είναι η στέρηση της ιδιοκτησίας των αντικειμένων που είτε χρησίμευσαν στην τέλεση ενός εγκλήματος (κακουργήματος ή εκ δόλου πλημμελήματος) ή υπήρξαν προϊόντα ενός τέτοιου εγκλήματος, όπως π.χ. το όπλο της ανθρωποκτονίας, το όχημα μεταφοράς των ναρκωτικών, τα ίδια τα ναρκωτικά και τα χρήματα που καταβλήθηκαν για την αγορά τους κλπ. Η δήμευση έχει το χαρακτήρα παρεπόμενης ποινής ή μέτρου ασφαλείας και αποτελεί επιτρεπόμενη κάμψη του συνταγματικού δικαιώματος της ατομικής ιδιοκτησίας, εφόσον γίνεται στα πλαίσια του (γραπτού) νόμου με σεβασμό της αρχής της αναλογίας (= η επιβολή της να μην είναι ιδιαίτερα επαχθής και να μην υπερακοντίζεται ο σκοπός του νόμου ώστε η δήμευση να αποκτά χαρακτήρα πρωτεύουσας κύρωσης) και για την προστασία του δημοσίου συμφέροντος.
2. Το υποχρεωτικό δάνειο είναι μια αναγκαστική σύμβαση, που μπορεί να συμφωνηθεί έντοκη ή άτοκη για ορισμένο ή αόριστο χρόνο και μπορεί να έχει ως αντικείμενο χρήματα ή άλλα αντικαταστατά πράγματα (π.χ. ευρώ, βενζίνη σούπερ αμόλυβδη, κλπ). Με τη σύμβαση του δανείου ο δανειστής μεταβιβάζει κατά κυριότητα το δάνεισμα (π.χ. τα χρήματα, τη βενζίνη) στο δανειολήπτη και ο τελευταίος κατά τη λήξη του δανείου υποχρεούται να αποδώσει στον δανειοδότη πράγματα της ίδιας ποσότητας και ποιότητας (π.χ. ισόποσο κεφάλαιο, ίδια ποσότητα και ποιότητα βενζίνης κλπ).
3. Συμπέρασμα. Ένα υποχρεωτικό δάνειο, ως μέτρο κοινωνικής πολιτικής, που συνομολογείται ως αναγκαστική σύμβαση (έντοκη ή άτοκη) για ορισμένο χρόνο και που συνδυάζεται, εκτός από την επιστροφή του κεφαλαίου και με άλλα μέτρα οικονομικής πολιτικής (π.χ. φορολογικά κίνητρα, παράδοση μετοχών ή ομολογιών ή άλλων αξιογράφων, άλλα αντισταθμιστικά οφέλη) θα μπορούσε να έχει περισσότερες πιθανότητες αποδοχής και επιτυχίας από μια βεβιασμένη και χωρίς έρευνα εξαγγελία περί υποχρεωτικού δανείου που καταλείπει αμφιβολίες και δημιουργεί δικαιολογημένους φόβους για «απαλλοτρίωση» της ατομικής ιδιοκτησίας προς όφελος των οικονομικά ασθενέστερων.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου