Ατελέσφοροι νόμοι, άσκοπες δίκες και τελεσφόρες κομματικές πολιτικές...

Ερώτηση: Τι πετυχαίνει το κομματικό σύστημα της χώρας άλλοτε με τους αλλοπρόσαλους νόμους για τις διαδηλώσεις, τις μολότοφ, τη βία και τις καταστροφές των αναρχομπαχαλάκηδων και άλλοτε με τις  τις κακόγουστες θεατρικές δίκες τους, όποτε αυτοί προσάγονται στο ακροατήριο των δικαστηρίων; Καταστροφείς περιουσίας, που άλλοτε δεν συλλαμβάνονται ενώ σπάνε και καίνε δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες σε δημόσια θέα, άλλοτε συλλαμβάνονται αλλά αφήνονται ελεύθεροι για λόγους που δεν γνωρίζουμε, άλλοτε συλλαμβάνονται αλλά δεν ταυτοποιούνται, άλλοτε σχηματίζονται δικογραφίες αλλά τα αδικήματά τους παραγράφονται, άλλοτε οι δικογραφίες που σχηματίζονται είναι λειψές, άλλοτε οδηγούνται σε δίκες με σαθρές κατηγορίες, άλλοτε καταδικάζονται αλλά δεν εκτίουν τις ποινές τους, άλλοτε.. άλλοτε... άλλοτε...

Απάντηση: Το κομματικό σύστημα της χώρας, με την παραπάνω τακτική του, πετυχαίνει τα εξής:
1. Δημιουργείται επίφαση δημοκρατικότητας σ' ένα sui generis κομματικο-οικογενειοκρατικό-συντεχνιακό-πελατειακό-παρεοκρατικό-ευνοιοκρατικό καθεστώς, όπως είναι το Ελληνικό... Έτσι απαλλάσσεται από αυταρχικούς πολιτειολογικούς χαρακτηρισμούς, απενοχοποιείται και δεν χάνει κομματική πελατεία... Γιατί η Ελληνική πολιτεία είναι ένα τεράστιο θερμοκήπιο διαφθοράς, όπου συμπεριλαμβάνονται όλοι οι θεσμοί και όλα τα κόμματα, από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά. Γιατί η Ελληνική πολιτεία διοικείται από ένα εκφυλισμένο κράτος, ξένο σώμα προς την ελληνική κοινωνία, στην οποία διάφορες οικογένειες, που απέκτησαν λιγότερο ή περισσότερο πλούτο από το Δημόσιο, νέμονται τη πολιτειακή εξουσία είτε αυτή αναφέρεται σε δημόσιους θεσμούς είτε σε κόμματα, συλλογικότητες, συντεχνίες και πάσης φύσεως οργανώσεις...
2. Οι δικαστές ξεμπερδεύουν από τους γραφειοκρατικούς μπελάδες βολεμένοι μέσα στο χάρτινο παραμορφωτικό τους κόσμο, χαμένοι μέσα στην ατέλειωτη και ανούσια δικαστική χαρτούρα, που με γνήσια δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία φυλλομετράνε άσκοπα, αποδίδοντας την ευθύνη και το κρίμα στην κακή και λαβυρινθώδη νομοθεσία που τους "δένει" τα χέρια...
3. Κερδίζουν χρήμα και φήμη οι δικηγορικές συντεχνίες, τα μέλη των οποίων προβάλλονται urbi et orbi, αγορεύοντας φτηνούς δεκάρικους στα δικαστήρια και στις στημένες τηλεδίκες, προβαλλόμενοι στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αναλύοντας με περίπλοκες νομικές φράσεις, λέξεις και ορολογίες γεγονότα και καταστάσεις που ούτε οι ίδιοι καταλαβαίνουν -στο τέλος δεν βγαίνει ποτέ κανένα συμπέρασμα και καμία πρόταση- αλλά οι ίδιοι κερδίζουν χρήματα, φήμη και πάσης φύσεως πελατεία (ποινική, κομματική, περιουσιακή κλπ), βάζοντας υποθήκη για μελλοντική ενασχόλησή τους με την πούρα κομματική πολιτική.
4. Το "σπασμένο μάρμαρο" το πληρώνει τελικώς πάντα ο φιλήσυχος και νομιμόφρων πολίτης, που καλείται να αποκαταστήσει τις ζημιές με τους φόρους του ή με χρήματα που εξοικονομούνται από τη μείωση παροχών και συντάξεων· ο φιλήσυχος πολίτης που αναγκάζεται να ζει σε μια αναρχοκρατούμενη πολιτεία, μη μπορώντας να καταλάβει πως είναι δυνατό να μην επιβάλλεται ο νόμος και η τάξη από την αστυνομική δύναμη, τα δικαστήρια και το σωφρονιστικό σύστημα, ζώντας διαρκώς με το φόβο και την απορία, στερούμενος αναιτιολόγητα το δικαίωμά του να κυκλοφορεί ελεύθερα και να εργάζεται στη χώρα που η μοίρα τον προόρισε να ζει....