ΣΕΞΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙΑΚΟΣ ΑΝΕΡΑΣΤΟΣ ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΣ

Όταν ένας πολίτης σχολιάζει, κατηγορεί ή σατιρίζει τον τρόπο διαμαρτυρίας ή ορισμένες δηλώσεις ή συμπεριφορές ή ενέργειες ή ακόμα και τις ενδυματολογικές προτιμήσεις ή την αισθητική κλπ. μιας γυναίκας πολιτικού ή δημοσίου προσώπου, όπως π.χ. της Ραχήλ Μακρή ή της Ζωής Κωνσταντοπούλου, της Τζάκρη κλπ., ορισμένοι, ελλείψει λογικών απαντητικών επιχειρημάτων, χαρακτηρίζουν τον πολίτη αυτό "σεξιστή" και του υποδεικνύουν, ομιλούντες εξ αποκαλύψεως και εκ καθέδρας, χωρίς κανένα πολιτικό ή λογικό επιχείρημα, ότι στους πολιτικούς πρέπει να κάνεις μόνο πολιτική κριτική.... Έτσι ο χαρακτηρισμός "σεξιστής" αναγορεύεται σ' έναν αφορισμό γενικής φύσεως, κάτι σαν το χαρακτηρισμό "ρατσιστής" ή «φασίστας», που εξίσου απερίσκεπτα εκστομίζει ο πάσα ένας διαφωνών και στερούμενος επιχειρημάτων σε κάθε περίσταση, όταν η ενέργειά του άλλου δεν του αρέσει ή διαφωνεί μ' αυτή.

Από την άλλη βέβαια, όταν κάποιος άλλος κατηγορεί, αντίστοιχα, έναν άνδρα πολιτικό, όπως π.χ. τον βουλευτή Ελευθέριο Αυγενάκη ή τον Άρη Σπηλιωτόπουλο ως βαψομαλλιά ή το βουλευτή και Υπουργό Άδωνη Γεωργιάδη ως "μπουμπούκο"  ή τον τάδε ή δείνα βουλευτή ως κοιλαρά  (ή ως γαμπρό ή μορφονιό κλπ), τότε αυτός δεν θεωρείται σεξιστής αλλά κάνει μια θεμιτή κριτική ή χιούμορ ή κοινωνική κριτική κλπ... Έτσι όμως, για την επιτρεπόμενη κριτική ανάμεσα στους άνδρες και στις γυναίκες πολιτικούς φαίνεται να ισχύουν δύο μέτρα και δυο σταθμά: η κριτική κατά (της συμπεριφοράς, των απόψεων, της αισθητικής κλπ.) των γυναικών θεωρείται σεξισμός ενώ η ίδια κριτική κατά τον ανδρών θεωρείται απλό χιούμορ... Δηλαδή πότε έτσι και πότε γιουβέτσι...

Για να σοβαρευτούμε, όμως, ο χαρακτηρισμός μιας κριτικής ως «σεξιστικής» και του ασκούντος αυτή ως «σεξιστή», χωρίς να συνοδεύεται από πειστική επιχειρηματολογία, συνιστά αδικαιολόγητο αφορισμό και οιονεί προληπτική λογοκρισία... Γιατί με τον όρο «σεξισμό» εννούμε τη διάκριση των ανθρώπων με βάση το φύλο, όρο που χρησιμοποίησε κυρίωςντο φεμινιστικό κίνημα για να δηλώσει την εξουσιαστική τάση των ανδρών πάνω στις γυναίκες και τις διακρίσεις σε βάρος των γυναικών, ως απόρροια ανδροκρατικής νοοτροπίας. Στα παραπάνω, όμως, παραδείγματα, ο χαρακτηρισμός «σεξιστής» ή «σεξισμός» δεν δικαιολογείται αφού, οι παραπάνω κριτικές και  αποδοκιμασίες των διαφωνούντων κατά των προαναφερθέντων πολιτικών χρησιμοποιούνται εξίσου για τους άνδρες και για τις γυναίκες. Επ’ ουδενί, λοιπόν, η γυναίκα θα πρέπει να βρίσκεται στο απυρόβλητο ή να τυγχάνει ιδιαίτερης ή ευμενέστερης μεταχείρισης (όπως π.χ. συμβαίνει με τις ευνοικές  ποσοστώσεις υπέρ των γυναικών στις ποικίλες εκλογικές αναμετρήσεις (βουλευτικές, ευρωβουλευτικές, αυτοδιοικητικές κλπ) ή σε άλλα συλλογικά όργανα (π.χ. διοικητικά συμβούλια οργανισμών και επιχειρήσεων κλπ) καθόσον οι γυναίκες δεν αποτελούν άτομα περιορισμένης δικαιοπρακτικής ή νοητικής ικανότητας αλλά άτομα με πλήρη προσωπικότητα που θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με πνεύμα ισότητας με τον άνδρα.

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ (1): Από τα παραπάνω πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά των δημοσίων προσώπων (βουλευτών, υπουργών, κλπ.) μπορεί και πρέπει να αποτελεί αντικείμενο κριτικής, σάτιρας, σχολιασμού και αποδοκιμασίας από τον πολίτη, τόσο ως προς τον τρόπο εξωτερίκευσης της συμπεριφοράς αυτής (αισθητική) όσο και ως προς την ουσία της (περιεχόμενο). Άλλωστε, τα δύο αυτά χαρακτηριστικά (αισθητική και περιεχόμενο) του πολιτικού λόγου και της πολιτικής πρακτικής συνδέονται αναπόσπαστα μεταξύ τους, προκειμένου να εξωτερικευθεί και να αποκτήσει το πλήρες νόημά της η εκάστοτε πολιτική ή κοινωνική συμπεριφορά (δήλωση, πράξη, παράλειψη, ενέργεια, κλπ.) ενός προσώπου!

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ: 1) Όταν ένας αριστερίζων ή αναρχικός πολιτικός διαμαρτύρεται κατά της απληστίας των κεφαλαιοκρατών και σπάει τις τζαμαρίες των τραπεζών ή δημιουργεί ανοικτό πεδίο για να δολοφονηθούν ή να καούν άνθρωποι... ή να γίνει πλιάτσικο στα καταστήματα των μικροκαταστηματαρχών…, ο πολιτικός αυτός εκφράζει μεν τη δυσαρέσκειά του για το καπιταλιστικό σύστημα (περιεχόμενο του μηνύματός του) -που αποτελεί δικαίωμά του- πλην όμως η εξωτερίκευση της πράξης του (αισθητική) προσλαμβάνει χαρακτήρα εγκληματικό, παράνομο, ανήθικο, επιζήμιο και εκφοβιστικό για τους συμπολίτες του και γι αυτό πρέπει να υποστεί τις συνέπειες του νόμου αλλά και την (αυστηρή ή οξεία) κριτική των υπολοίπων πολιτών, ενώ άλλοι πολίτες δικαιούνται να διαμαρτυρηθούν ή να διαφωνήσουν και ως προς το περιεχόμενό των ενεργειών αυτών.

2) Παρόμοια διαμαρτυρία και κριτική από άποψη αισθητικής ή, για ορισμένους άλλους, αντίθετα, ενθουσιώδη επιδοκιμασία, θα μπορούσε να επισύρει η δημόσια διαμαρτυρία στην οποία προβαίνουν οι όμορφες νεαρές FEMEN, δηλαδή οι νεαρές κοπέλες που συνηθίζουν να παρουσιάζονται ξαφνικά ημίγυμνες μπροστά στους ανύποπτους πολιτικούς ή πολίτες και να διαμαρτύρονται για το ρατσισμό και τις διακρίσεις των φύλων, προτάσσοντας τα ολόγυμνα και, συνήθως, μικρά αλλά καλλίγραμμα στήθη τους σε δημόσια θέα, προσελκύοντας με τον τρόπο αυτό την προσοχή και το ενδιαφέρον των παρευρισκομένων πολιτών ή πολιτικών, προκειμένου να εξωτερικεύσουν με ισχυρό τρόπο το εκάστοτε μήνυμά τους. Εν προκειμένω, όμως, ο τρόπος εξωτερίκευσης της διαμαρτυρίας των FEMEN αλλά και η εξωτερική εμφάνισή τους αυτή καθαυτή (λεπτές νεαρές γυναίκες με μικρά γυμνά καλλίγραμμα στήθη) είναι στοιχεία αναπόσπαστα συνδεδεμένα με το ουσιαστικό περιεχόμενο της διαμαρτυρίας τους (π.χ. ευαισθητοποίηση ενάντια στο ρατσισμό, τις διακρίσεις των φύλων κλπ), μήνυμα, όμως, που πιθανότατα συχνά επισκιάζεται από τη σημειολογική εξωτερίκευση (αισθητική) της διαμαρτυρίας και συχνά επισύρει τις αρνητικές κριτικές των πολιτών... Άλλοτε, όμως, η διαμαρτυρία αυτή συναντά την αμέριστη υποστήριξη του ανδρικού φύλου διότι το όμορφο αυτό θέαμα προσελκύει την προσοχή του, διεγείρει την έντασή του, την περιέργειά του, τη φαντασία του και το (πολιτικό ή κοινωνικό) ενδιαφέρον του... Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ο ενθουσιασμένος ή αγανακτισμένος από το θέαμα πολίτης, ασκώντας την όποια κριτική του δεν θα μπορούσε και δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί σεξιστής...

ΑΠΟΡΙΑ: Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό; Γιατί, δηλαδή, η αισθητική του πολιτικού λόγου ή πράξης συχνά επισύρει τις αρνητικές κριτικές των πολιτών και επισκιάζει το περιεχόμενό τους;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Γιατί, απλούστατα, συμβαίνει συχνά, τρόπος εξωτερίκευσης του πολιτικού μηνύματος (αισθητική ή εξωτερίκευση ή σημαίνον) να υπερβαίνει κατά πολύ σε ένταση, χρωματισμό και επικοινωνιακά χαρακτηριστικά, θετικά ή αρνητικά, το ουσιαστικό περιεχόμενο του πολιτικού μηνύματος ή της πολιτικής πράξης (σημαινόμενο) και να συγκρούεται με τον ηθικό-αξιακό κώδικα και την αισθητική του πολίτη! ΄Ετσι, ο πολίτης, ασκώντας το δικαίωμα που απορρέει από την ελευθερία του λόγου και της σκέψης, διαμαρτύρεται κατά του παρεκτρεπόμενου πολιτικού ή διαμαρτυρόμενου χωρίς να περιορίζεται από πολιτικά ή κοινωνιολογικά ή αισθητικά ή ηθικά όρια στα επιχειρήματά του, παρά μόνο από τα όρια του νόμου για την εξύβριση, τη δυσφήμηση κλπ! Γι' αυτό, όμως, αποκλειστικά υπεύθυνος και υπόλογος είναι ο αντιαισθητικά διαμαρτυρόμενος πολιτικός... Και όχι ο πολίτης που τον κρίνει!

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ (2): Φαίνεται, τελικά, πως ο χαρακτηρισμός "σεξιστής" έχει καθιερωθεί ως ένας νέος επιπλέον αόριστος υβριστικός αφορισμός, που χρησιμοποιείται "δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν...", δίπλα στους ήδη υπάρχοντες χαρακτηρισμούς "ρατσιστής" και "φασίστας"... Κι' αυτό γιατί, όπως φαίνεται, συμβαίνει συχνά, ορισμένες κυρίες που έπαψαν πλέον να αποτελούν αντικείμενο ερωτικής επιθυμίας ή, ακόμα, έπαψαν και οι ίδιες να "συγκινούνται" από την ερωτική συμπεριφορά των ανδρών -όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια- αποκρούουν μετά βδελυγμίας τις πάσης φύσεως αναφορές σε σεξουαλικά ή ερωτικά υπονοούμενα, θεωρώντας ότι αυτά δεν συμβιβάζονται με την πολιτική κριτική και το πολιτικό τους ήθος ή υποβαθμίζουν την αξία της προσωπικότητάς τους... Σε κάθε περίπτωση, όμως, οι εν λόγω κυρίες θα πρέπει να γνωρίζουν ότι ο έρωτας και η σεξουαλικότητα των ανθρώπων είναι ένα από τα βασικά ένστικτα, αλλά και το σπουδαιότερα καταφύγιο της ικανοποίησης και ευτυχίας του ανθρώπου!

Επιπρόσθετα, θα πρέπει, επιτέλους, να γίνει αποδεκτό από όλους τους κοινωνούς της Πολιτείας μας (πολίτες, πολιτικούς, βουλευτές, παλιακές φεμινίστριες κλπ) ότι, σε όσους άνδρες επιμένουν να γοητεύονται ακόμα από τη γυναικεία θηλυκότητα και αρέσκονται να συνευρίσκονται με το «ωραίο» ή «ασθενές» (μυϊκά) φύλο», ότι μπορούν να εκφράζουν και να δηλώνουν το θαυμασμό τους (ή αντιστρόφως την αρνητική στάση ή κριτική τους) για το κάλος και τον ερωτισμό –σωματικό, ψυχικό και πνευματικό- που προκαλεί το γυναικείο φύλο, χωρίς να κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν «σεξιστές» ή «φαλλοκράτες».

Τέλος, θα πρέπει να γίνει κατανοητό από τις πάσης φύσεως παλιακές και ξεπερασμένες φεμινίστριες ότι η γυναικεία θηλυκότητα και γοητεία δεν αποτελούν προνόμια των νεαρών FEMEN ή των οποιωνδήποτε άλλων επαγγελματιών του έρωτα ή απλών σταρ, ηθοποιών, καλλιτεχνών κλπ., αλλά αποτελεί οιονεί «προνόμιο» κάθε γυναίκας, ανεξαρτήτως εξωτερικής αισθητικής εμφάνισης, σωματικών αναλογιών κλπ., αφού η θηλυκότητα είναι συνδυασμός τόσο γενετικών όσο και επίκτητων χαρακτηριστικών (κληρονομικότητα, φυσική άσκηση, εκγύμναση, αισθητική περιποίηση, ψυχολογική προδιάθεση κλπ), που αποσκοπούν στην ικανοποίηση βιολογικών και αισθητικών αναγκών αλλά και στην προσέλκυση του άλλου φύλου και, εντέλει, στην υγιή, ολοκληρωμένη και ευχάριστη ερωτική συνεύρεση…