Σκέψεις με αφορμή τον αυτόχειρα συνάνθρωπό μας.
Είναι βέβαιο ότι οι κοινωνικές συνθήκες στη χώρα μας είναι εκρηκτικές και ότι η απελπισία καταλαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού με αφορμή, κυρίως, το οικονομικό αδιέξοδο. Από την άλλη πλευρά, κάθε άνθρωπος, ως ξεχωριστή οντότητα, ψυχολογική, βιολογική, πολιτική, οικονομική κλπ., διαθέτει μια ατομική ηθική και ένα δικό του κώδικα τιμής και αξιοπρέπειας, που συνθέτουν την ιδιοσυγκρασία του και τον διαφοροποιούν από τους υπόλοιπους συνανθρώπους μας. Ο κώδικας αυτός προσδιορίζει τον τρόπο και την ένταση της αντίδρασής του στα ποικίλα κοινωνικά φαινόμενα (οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά κλπ.) και τα επισυμβάντα της προσωπικής του ζωής. Έτσι, ο βαθμός της αντίστασης, οι αντοχές και οι δυνάμεις του καθένα μας διαφέρουν μπροστά στις ποικίλες δυσκολίες, προβλήματα και κοινωνικά αδιέξοδα.
Ανεξάρτητα, πάντως, από τα παραπάνω, ουδέποτε ήταν χαρακτηριστικό της κουλτούρας και της ιδιοσυγκρασίας των συμπατριωτών μας η αυτοχειρία, είτε ως κοινωνική είτε ως ατομική ηθική αξία, παρά το γεγονός ότι οφείλουμε τον υπέρτατο σεβασμό στον αυτόχειρα συνάνθρωπό μας, στο βαθμό μάλιστα που η πράξη του έγινε για λόγους αξιοπρέπειας, ηθικής και ιδεολογίας. Ωστόσο, η πράξη της αυτοχειρίας δεν μπορεί κατά κανένα τρόπο να γίνει αποδεκτή από τον κοινωνικό ή ατομικό κώδικα αξιών των συνανθρώπων μας, αφού δεν οδηγεί σ’ έναν διαρκή, επίμονο και πεισματικό αγώνα για την επίλυση των προβλημάτων μας αλλά στην παραίτηση και τον αναχωρητισμό.
Η πρόσφατη πράξη της αυτοχειρίας του συνανθρώπου μας, όπως και τα αντίστοιχα θλιβερά περιστατικά που συνέβησαν ακόμη και εκτός των συνόρων μας και που δεν έτυχαν ανάλογης δημοσιότητας, έχουν δημιουργήσει ένα ισχυρό σοκ και μια βαθύτατη λύπη και προβληματισμό σ’ ολόκληρη την ελληνική, ακόμη και τη διεθνή, κοινωνία, σε καμία όμως περίπτωση δεν αποτελεί και δεν πρέπει να αποτελεί την ενδεδειγμένη λύση. Ο Έλληνας, πέρα από τα μύρια όσα μειονεκτήματά του, χαρακτηρίζεται από την αγωνιστική φύση του και την απαράμιλλη γενναιότητα και ανδρεία του, κυρίως μάλιστα όταν στερείται από τα απαραίτητα υλικά εφόδια και του απομένει μόνο το οπλοστάσιο της ψυχικής του δύναμης, το αδάμαστο φρόνημά του.
Η ζωή αυτή καθαυτή και ο αγώνας για επιβίωση αυτός καθαυτός, ακόμη και στις πιο άθλιες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, αποτελούν το υπέρτατο ιδανικό και την υπέρτατη αξία από την οποία δεν πρέπει ποτέ να παραιτείται κανείς.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου